Berbat bir iş günüydü! Güçlü Kuvvetli Taşımacılık, kuruldu kurulalı böyle rezalet yaşamamıştı. Oysa iyi başlamıştık güne: Mobilyacı İzzet ağabey, iki tane çekyatı benim düldüle yükletmiş, elime de Şahika Hanımın adresini verip, "Şu anda elemanım yok, kapıcıyla falan halledersin artık... " diye uğurlamıştı beni. Kapıcının, tıfılın teki olduğunu nereden bilecektim? Sivrisinek gibi, çekyatın bir ucuna yapışıp, tüm yükü omuzlarıma yıkıverdi kerata... Oflaya poflaya, altı kat merdiveni tırmanıp Şahika Hanımın oturma odasına ulaştık. Eski koltukları koridora taşıdık; çekyatları karşılıklı yerleştirdik. Şahika Hanım, şöyle iki adım geri sekti. - Iıh, dedi. Olmadı! Dükkândayken böyle durmuyordu. Eski koltuklarımın yüzünü değiştirsem daha iyi... Yeniden, altı katlık, ağır yüklü bir yolculuk ve gerisin geriye İzzet ağabeye dönüş... Neyse ki, dükkânda ikinci bir iş bekliyordu beni: Safinaz Hanımlar, yeni çıkan, altı sandıklı yataklardan istemişlerdi. Çekyatları indir, yatağı yükle; yeniden yollara düş... Yeni müşterimiz sekizinci katta oturuyordu. Allah'tan, kapıcı güçlü kuvvetliydi bu kez... Beraberce eski yatağı dışarı attık. "Yenisini yerleştirdik," diyebilmeyi çok isterdim, ama yerleştiremedik! Hap kadar odaya en büyük boy yatak ısmarlanırsa, sığmazdı haliyle... Fil ölüsü ağırlığındaki sandıklı yatağı, sekiz kat aşağıya indirip, düldüle yüklediğimde; tuzu unutulmuş turşuya dönmüştüm... Eksik kalan tuzu, biberiyle beraber tamamladı İzzet ağabey. "Başka iş yok bugün," dedi yüzüme bakmadan. Benim bir şeyler bekleyen bakışlarıma aldırmadı bile...

---