Reşad Ekrem Koçu, bu kitabı yazdığı 1940'lı yıllarda "Yakın geçmişe kadar meyhanelerinin şöhreti bütün Akdeniz ülkelerine yayılmış koca İstanbul'da meyhane kalmadı. İçkili lokantalar var ve içkili aşçı dükkânları var" sözleriyle var olan yemekli-içkili yerleri aşağılar. Meyhaneler yemekten çok, az ve çok çeşitli mezeyle içki ve sohbetin ön planda tutulduğu mekânlardır çünkü. Meyhaneyi meyhane yapan özellikler ortadan kalkınca, müşteri profilinden kadehine, meyhanesinden eğlencesine "içki adabı" da değişti. Koçu, "Eski İstanbul'da Meyhaneler ve Meyhane Köçekleri" kitabında meyhaneyi, tarihsel, kültürel bir olgu olarak ele alır. Bu kitapla çıkılan yolculukta okur, artık çoğunun adı bile kalmayan "Zindan'da, Hançerli'de, Kafesli'de, Gümüş Halkalı'da, Karanfil'de, Kelepçe'de, Büyük Kuleli'de... Yüzlerce isim ve Balıkpazarı'nda, Zindankapısı'nda, Mercan'da, Tavukpazarı'nda, Tahtakale'de, semt semt... 'Gedikli'si, 'Koltuklu'su, yasakları, nizamları, dekoru, eşyası, rintleri, kalenderleri, şairleri, şiirlerle methedilmiş köçek oğlanları, kavgaları, cinayetleri, türlü cilveleriyle İstanbul meyhanelerini bulacaktır.

---