Yaşamda bazı sesler çok defa açıklanamayacak bir nedenle, sık sık kişinin kulaklarında yankılanır... O anı hatırlamak bazen büyük bir mutluluk bazen derin bir hüzün yaşatır insana... 956 Celalettin Som şöyle diyor; "Galatasaray Lisesi 7. sınıftaydım. Sınıf, müdür merdiveni karşısında, ön avluya bakan, müdür odasından sonraki ilk sınıftı. Beyoğlu Caddesi'nin bütün gürültüsü duyulurdu. İlk dersimiz Fransızcaydı. Hocamız Monsieur M. Journe anlatıyordu... Birden bütün sesler sustu... Koyu sessizlikte mektebin önünde virajı alan tramvayın acı çığlık sesine benzeyen demir tekerleklerin raylara sürtünmesinden çıkan ses kulaklarımızda çınladı... M. Journe ders anlatmayı kesmiş, başını elleri arasına almış ağlıyordu!... Tarih 10 Kasım 1938 saat 9'u 5 geçiyordu... ATATÜRK vefat etmişti. (Alexandre Jevakhof) KEMAL ATATÜRK. Les chemins de L'occident, page 457) "La Turquie est veuve. Neuf jours s'écoulent entre la mort d'Atatürk et le départ de son corps vers Ankara. Pendant lequel le pays tout entier refuse d'admettre la réalité ... Les écoliers se réunissent spontanément autour de ses statues, et au Lycée de Galatasaray, les Lycéens consumes de douleur, refusent de travailler en signe de deuil. C'est seulement en leur expliquant que le meilleur hommage qu'ils peuvent rendre à la mémoire d'Atatürk est de reprendre leur cours qu'Etienne Manac'h, jeune enseigr1ant et futur Ambassadeur de France, réussit à les faire revenir en classe." Yıl otuz sekiz on kasım perşembe Hatırdan çıkmayacak bir sonbahar Sarsılıyor İstanbul yedi tepe Yaman esmiş Dolmabahçe'de rüzgâr Gerçek olamaz, olsa olsa bir düş - Dokuzu beş geçe Atatürk ölmüş - Böyle toptan bir yas nerede görülmüş - Beraber ağlıyoruz, kurtlar kuşlar.

---