Türkiye'de demokrasinin kesintisiz sürmesi imkânının 1960'ln ilkbaharında kıl payı kaçırılmış olması büyük bir talihsizliktir. Seçimlerin erkene alınarak o yılın mayıs ayında yapılması fiilen kabul edilmiş, bunu hem iktidar, hem muhalefet onaylamışlar, hatta çalışmalara girişip bunları bir noktaya kadar götürmüşlerdir. Fakat ne olmuş da fırsat demokrasimize teğet geçmiş, mayısta seçim değil, askeri darbe gerçekleşmiştir? "Demokrasimizin ismet Paşalı Yılları"nın bu 4. kitabı bundan dolayı "Demokrasiden Darbeye" başlığını taşımakta ve olaya aydınlık getirmektedir. Kıssadan, elbette ki çıkarılacak bir hisse vardır: Bir iktidar için artık gitme zamanı gelip çattığında bunu önleme kabil değildir. İyisi, değişikliği demokratik yoldan gerçekleştirmektir. Çünkü siz, o yolu kapatırsanız supap gene patlıyor. Hiç hoşunuza gitmeyen şekilde... "Ben kendime sabık başbakan dedirtmem" di-ye tutturuyorsunuz. Bakıyorsunuz "sakıt (düşük) başbakan" ol-muşsunuz. 1950'de kurulan yeni iktidarın gerçekleştirdiği, özellikle. "DP'nin Altın Yılları"ndaki birçok hayırlı işin yanında, bir yanlış teşhisi hep belirtilmiştir: Çok partili demokratik parlamenter sis-teme geçiş ismet Paşanın bir arzusu, hele kaprisi sonucu hiç değildir. Bu, Türk toplumunun o tarihte geldiği düzeyin basit bir gereğidir. İsmet Paşa bunu görüp kabul ettiği için CHP iktidarından DP iktidarına geçiş "yumuşak iniş" ile olmuştur. Buna karşılık 1957-60 arasında tam aksi yol tutulmuş, bu yüzden de çok partili demokratik rejim ilk kesintisine uğramıştır.

---