İstanbul... Gözlerimle severken bazen içimin acıdığı, bazen coşkuyla dolduğu İstanbul... Doğu'yla Batı'nın sentezi acaba acıyla coşku mu olmalıydı dediğim İstanbul... Çirkiniyle güzeliyle, kabasıyla kibarıyla, köylüsüyle kendisiyle, hoyratıyla seveceniyle İstanbul... Boğazıyla, tepesiyle, deniziyle, yeşiliyle, Yeni Cami'siyle, Sultan Ahmet'iyle, Ayasofya'sıyla, Kariye'siyle, yokuşuyla, çamuruyla, çukuruyla... tarihiyle, imanıyla... İSTANBUL. Bakınız Tevfik Fikret, onun İstanbul'una, "Sis" şiirinde nasıl sesleniyor: "Örtün, evet, ey haile (felaket sahnesi)... Örtün, evet, ey şehr; Örtün ve müebbed uyu, ey facire-i dehr (dünyanın koca kahbesi)!.. " Halbuki Yahya Kemal, "Bir Başka Tepeden" isimli şiirinde şöyle diyor: "Sana dün bir tepeden baktım aziz İstanbul! Görmedim gezmediğim, sevmediğim hiç bir yer. Ömrün oldukça, gönül tahtıma keyfince kurul, Sade bir semtini sevmek bile bir ömre değer." Orhan Veli ise çok daha değişik duygularını dile getiriyor, "İstanbul Türküsü'nde... "Rumelihisarı'na oturmuşum; Oturmuş da bir türkü tutturmuşum: 'İstanbul'un mermer taşları; Başıma da konuyor, konuyor aman, martı kuşları; Gözlerimden boşanır hicran yaşları; Edalı'm Senin yüzünden bu halim. ' " İstanbul bence bu... Her duygunun muhatabı bir şehir, bir insan mekanı... Ama kızarken de, severken de, hüzünle mutluluğu yaşarken de, şiirselliğini inkar edemezsiniz. Kızsanız da beğendiğiniz için kızarsınız... hüznünüzü de mutluluğunuzu da sessizce paylaşacak size uygun bir köşesi mutlaka vardır İstanbul'un... Safa Ocak - TSKB Genel Müdürü

---