SOKAK KIZI _ . . . . . . . . . . . . . . . . Kah, kah, kah, kah! - !!... - Ne o? Salonun kapısından bir rüzgar gibi girdiğime mi şaştınız? Bir rüzgarım amma, ne lodosum, ne poyraz... Hani akşam üzerleri "Mühürdar"ın ağaçları arasında serin bir fısıltı dolaşır, nereden geldiği, nasıl estiği belli olmaz... Kah, kah, kah! Ben işte öyleyim. Hepiniz «Emirgan» iskelesindeki çınarlar gibi somurtkan, sarkık oturursanız, elbette ben de rüzgar olurum. Azıcık kımıldansanıza, ne olur? Azıcık gülsenize! Ben ağlamayı bile kahkaha ile savarım. Ben eskiden çok gülen kızlara «densiz» derdim. Halbuki şimdi kendim kahkahanın kendisiyim. - Hiç canınız sıkılmasın geldiğime. Geçerken sordum. Hepinizin burada olduğunuzu söylediler. Neme lazım, çiğneyip geçmeğe gönlüm razı olmadı. - Teşekkür ederim... Aka! Hani benim iskarpinlerim? Vallahi yalancısın. İki lades kazandım. - Doktoru mu şahit gösteriyorsun? Tamam. Bir ekşi suratlı, bir mayhoş yüzlüyü şahit gösteriyor. Kah, kah, kah, kah! - A, a,a! Ne münasebetsizlik yahu! Ne elmanız var, ne portakalınız var, ne muzunuz. - Zift olsun, konyağı siz içiniz. - İstersem rakı mı? Ne münasebet! Rakıyı Hamdi'ye veriniz. Aziz! Haydi bana ekmek kadayıfı al! - Hele şuna bak! Uşağı ne yoruyorsun? Şuracıkta, iki adımlık yer. Gidiver, ne olur? - Yapma Fahri! Bırak gitsin. Aziz! Hem iki katlı olsun, hem kaymaklı.

---