Büsbütün mecbur kalmadıkça, kitaba başlangıç yazmaktan çekinirim. Çünkü adeta ayrıca bir sanattır diyebileceği gelen başlangıç hakkında şöyle bir hükme varmışımdır: musikide peşrev, faslın makamına ruhu nasıl hazırlarsa, bir kitapta da başlangıç, eserin öz tadından bir ön çeşni vermeli. Makbul başlangıç, bence budur: Fuzulinin Divanında, Abdülhak Hamid'in Makberinde, Ahmed Haşim'in Piyalesinde gördüklerimiz gibi... Böyle olmazsa, başlangıç, okuyanı, eserin eşiğinde geciktirici bir yayan söz kalır... "Boğaziçi" nde bile bile bu biçim bir güçlüğe katlanışım... Hikayeme geleyim: Boğaziçi'ni bir görünce bile ona vurgun düşmemek acaba mümkün müdür? Ben ki onu eskiden beridir özlerim, bir gün, ona daha çok yaklaşmıştım... Git gide öyle bağlandım ki... Artık ona her baktıkça, ruhumun, seven gözler gibi yarı ıslak sanılacak bir istekli parıldayışla parıldadığını sezer oldum. 0nun en gerçek büyüsüne ilk ve tek tutulmuş benim sanıyordum. Şimdiye kadar hiç görülmemiş çekicilikteki bu rüyanın, ancak, verdiği hummaya yaraşır tatlılıkta bir sayıklama dili ile anlatılabilir olduğuna inandım. Böyle içten sevgiye, onun da o sonsuz alımındaki sırdan bir parçasını olsun açacağını beklemek tabii değil midir?

---