Ilık bir sonbahar ikindisiydi. Feridun Bey, evlerinin salonunda koltuğuna iyice yerleşmiş, tam karşısındaki televizyonda izleyebileceği bir kanalı aramaktaydı. Berna Hanım, Feridun Bey’in sağındaki ikili koltukta gazete okuyordu. Gazeteyi koltuk minderinin üzerine açmış, ara sıra sayfaları çeviriyordu. Sırtı televizyona yarı dönük durumda oturmuştu. Sol kolunu koltuk yastığının üst kıyısı boyunca uzatıp yastığa dayamıştı.
Feridun Bey, koltuğunda belinin üzerinde oturarak ayaklarım ileriye uzatmıştı. Bedeninin ağırlığını dirseğiyle koltuğun sol yanına vererek başını arka mindere yaslamıştı. Sağ elindeki kumandayla kanalları kimi zaman değiştiriyor, kimi zaman da konuyu anlamak için kısa süre bir kanalı izlediği oluyordu. Bir kanalda durdu. Biraz toparlandı, öne doğru eğildi. Televizyonun sesini yükseltti. Tüm dikkatini ekrana yönlendirdi. Bir orkestra vardı ekranda. Kulağına hoş gelen bir müzik, farklı ama tanıdıkmış gibi gelen melodiler, ilgisini çekti. Orkestraları izlemek, klasik müzik dinlemek, en önde gelen beğenilerindendi. Eser çalınırken alt yazıda “İstanbul Senfonisi” adı geçti. Ayrıca eserin televizyonlarda ilk kez çalındığı belirtiliyordu. Eserin bestecisi de çok ünlü Türk piyanisti Fazıl Say. Yaşlı adam, heyecanla eşine seslendi:..

---