1998 yılında yani 68 yaşımda, bedenen kuvvetten düştüğümü gözleyince işlerimi çocuklarım Ayşe ve Hakan'a devrederek, gözüm arkada kalmadan rahatlıkla evde oturmaya başladım. İş stresinden ve kendimi her gün programlamaktan kurtulmuştum. Kanada seyahatim sırasında bir emeklinin, emeklileri tarif eden yazısını unutmamıştım: "emeklinin saati olmaz, emeklinin adresi olmaz, emeklinin telefonu olmaz ve emeklinin parası olmaz" Diyordu. Ama "parası olmazı" anlayamamıştım. Kendisine sormuştum cevabı ilginçti: "emekli fakir, orta halli ve zengin olabilir. Artık durumunu değiştiremez. Durumunu muhafaza etmek zorundadır. Riske girmez. Boşuna harcama yapmaz. Kimseye borç vermez. Ayağını yorganına göre uzatır" demişti. Aynı yoldan yaşamımı sürdürmeye başladım. Sıkı çalışmaya alışıktım. İlk günler zorlandım. Kendimi boşlukta hissettim. Sonra çevremin, şehrimin meseleleriyle ilgilenmeye başladım. Devamlı okuyor, devamlı seyahat ediyordum. Okudukça ve gezdikçe gördüklerimi ve bulduklarımı kaleme almamım faydalı olacağını düşündüm. Doğduğum büyüdüğüm Izmir'in değişiminden hoşlanmıyordum. Duygularımı anlatmak için: "Unutamadığım Karşıyakam ve İzmirim" adlı kitabımı yazdım. Kitabımın ilgi görmesi bana şevk verdi. Bu defa her şeyimi borçlu olduğum Galatasarayım için: "Unutamadığım Galatasarayım ve İstanbulum" adlı kitabı yazdım. O kitabım da ilgi gördü. İzmit depreminden sonra Türkler ve Rumlar arasında bir yakınlaşma meydana gelmişti. Bu yakınlaşmayı fırsat bildim. Girit kökenli bir aileden geliyordum. Kalktım Girit'e gittim. Ailemin geçmişini araştırdım. Yabancıların Türk Yunan ilişkileri hakkında yazdıkları kitaplan okudum ve "Giritli Mustafa" adlı kitabımı kaleme aldım. Daha sonra da, Giritli hemşehrilerimin ısrarı üzerine, az yazılı bol resim ve haritalı: "Girit Tarihi ve Türkler" adlı kitabımı yazdım. Bir gün Karşıyaka'nın çirkin yapılaşmasını gözleyerek dolaşırken, nasılsa yıkılıp apartmana dönüştürülmemiş eski bir evin "satılık" levhası karşıma çıktı. Sahibi Doğulu bir müteahhitti...

---