Havanın ısısı akşam yaklaştıkça azalmaya yüz tutmuştu. Ortalıkta tatlı bir serinlik eşliğinde, gözlere matlaşmaya yüz tutmuş bir renk görüntüsü yansıyordu. Ne de olsa mevsim güzdü. Doğanın bir başka baharı... Ömrü hangi basamakta olursa olsun, yaşam, hareketle birlikte sürüyordu. Hemen önceki baharda dökülmenin aksine, doğumunu yaşayarak boy veren bir ilkinki bahar vardı. Kışın bitip, baharın geldiğinden emin olmak için gözlerimiz ağaçların dallarına dikilir. Dalların zirveleri tomur tomur oldu mu, doğacak çiçek başını dışarı verdi mi diye... Sonra? Kardelenler boynunu bükmüş, onların etrafını öbek öbek başka kır çiçekleri kuşatılmıştır. Önce dağların yüzeyini kıpırdaştıran güneş, yavaşça ovaları yalamaya başlar. Dağlardaki canlılıktan sonra yuvalarından ilk olarak erik ağaçlarının çiçekleri fışkırır. Ortası sarılı ve pembeli, çanakları ise kar beyazdır. Doğada hareket hızlanmış, artık doğum zamanıdır. Yapraklar, çiçekler ve sonrasında meyveler hareketin çizgisine oturmuştur. Felsefenin en doğru ifadesinin doğadaki hali durmaksızın devinir. Onlardaki yeniden doğuş börtü böcekle de arkadaş olmuştur. Dallar, gövdeler, çiçek dipleri onlar için bir nevi yuvadır. Doğanın koynunda gözle gördüğümüz mükemmel bir diyalektik işleyiş bizi mest eder. Bir baharda doğmak, büyümek olgunlaşmak, meyveye durmak... Sonra sıra, kış uykusuna yatmak için üstünde ölüşken, kartlaşan yükleri silkelemek. Burada sonbaharını yaşamaktadır ağaçlar. Kendilerine girecek delikler aramaktadır börtü böcekler. Bir kalburdan geçer gibi, yüzeyden toprağın derinliklerine süzülür, toprağın altındaki mevsimlik yaşamlarına yeniden başlarlar. Anneannemin bahçesinde doğanın ağaçlara ilişkin bütün canlılığını ve hareketini görmek, yaşamak, mümkündü. Şimdi yaşadığım gibi. Çiçekli köyü adı gibi çiçekli. Narenciye dışında her türlü sebze ve meyve yetişir burada. Bahçe çitlerinin dibi türlü türlü çiçeklere bürünmüştür...

---