Günümüzden yaklaşık bin beş yüz yıl öncesinde, Uygur ulusunun yaşadığı topraklardayız. Orta Asya'daki Tengri Dağları'nın doğuya, Uygur yurdunun içlerine doğru uzanan sarp ve yalçın tepeleri fütursuzca gökyüzüne tırmanmaya çalışırlarken hem gururlu hem de yapayalnızlar. Ulaşılmazı simgeleyen karla kaplı görkemli dorukları -aslında- onların da 'ulaşılamaz olan'a giden yolda ve bir başlarına olduklarını fısıldamaktadır. Baharın müjdecisi olan kısa boylu bitki ve çiçekler, dağların yamaçlarında -seyrek de olsa- göze çarpıyor. Artık kış, yerini bahara bırakırken, sonsuz döngülerden biri daha -ileride yeniden ortaya çıkmak üzere- sessizce kaybolmaktadır. Yeryüzünde yaşamın yeniden doğuşunu i müjdeleyen ilkbaharın gelişi, Uygur boylarınca, her yılın ilk dönencesinde büyük bir coşku ile kutlanmaktadır. Bu törenlerin amacı, insanoğlunun; doğanın yeniden canlanmasına tanık olmaktan duyduğu sevinci dış dünyasına yansıtabilmek için, doğa ile evrenin ritmik danslarına katılma arzusudur. Uzakta, doğanın bembeyaz örtüsü üzerinde hareket eden iki nokta, uzun boylu bir adamla, beraberindeki yine uzun boylu bir delikanlıdır. Her ikisi de kepeneği andıran soğuğa dayanıklı giysilerinin içinde, konuşmadan yavaş adımlarla ilerliyorlar. Etrafta, ayaklarının altında dağılan kar taneciklerinin çıkardığı gıcırdamalardan başka bir ses duyulmuyor. Kalın deri çizmelerinin kara batmasını engellemek için, ağaçtan kıvrılarak içi kaba iple file gibi örülmüş oval ayaklıklar kullanıyorlar. Güneş doğrudan görünmüyor, ama gökyüzü oldukça berrak ve aydınlık; kardan yansıyan ışınlar gözlerini kamaştırıyor. Onlar ise alışık adımlarla, acele etmeksizin, buzlar ve karlarla kaplı dağın yamacında yürümeye devam ediyorlar. Genç olanın gözleri yükseklerde uçan bir kartala takıldı. Yüzünde, onu görmekten duyduğu sevinci anlatan bir ifade ile kartalı izlerken, bir yandan da yürümeyi sürdürüyordu.

---