5 Nisan 2001 Perşembe günü tren Bostancı İstasyonu'nda durduğunda inen birkaç yolcudan biriydim. Soğuktu. Küçük bir su şişesine Ankara'dan binmeden önce hazırladığım votka soda karışımı sıfırı tüketmişti. Bence hayat haneme yeni sıfırlar eklemek için sabahın alacakaranlığında beni karşılamaya gelen sevgili arkadaşım Yüksel Ekşioğlu'na sımsıkı sarıldım. Bir yerlere yağmur yağıyordu, ama nereye... Hangi coğrafyada ve hangi iklimde olursam olayım zaten çoktan ayırdına vardığım o derin yalnızlığın pamuk ipliklerini paltomdan silkelemeye çalışarak, geçip giden trene baktım. İstanbul... Doğrusu bunu hiç düşünmemiştim. Kırk üç yaşında, elinde siyah bir çantayla burnunun direği sızlayarak, yeniden, hep yeniden... Ankara'nın 'sıla' olduğu ne kadar su götürüyorsa, İstanbul'un müzmin gurbetliği dağı taşı inletiyordu. İstanbul'a trenle geldim. 5 Nisan 2001 Perşembe. Sılam da yoktu artık, gurbetim de...

---