Onun; sözlerine, düşüncelerine, etrafındakileri etkileme yeteneğine, inandırıcılığına, ikna kabiliyetine şahit olduğum ilk karşılaşma hala hafızamdaki tazeliğini koruyor. 1991 yılıydı, üniversite sınavından başarıyla çıkmıştım. O günlerde Türkiye tatlı bir seçim heyecanı yaşıyordu. Siyasette yükselen yeni değer Refah Partisi'nin çalışmaları özellikle dikkat çekiciydi. Ülke çapında tam saha pres yapıyorlardı. Partinin genç ve dinamik İstanbul İl Başkanı Recep Tayyip Erdoğan, ailece ikamet ettiğimiz Kocaeli'nin şirin beldesi Maşukiye'ye gelmişti. Üniversite heyecanını yavaş yavaş iliklerinde hissetmeye başlayan bir genç olarak onun iki saatlik konuşmasını dinledikten sonra vardığım hükmü ailemle ve bütün arkadaşlarımla paylaşmıştım: "O farklıydı. Yarınlara dönük bir bakış açısı ve vizyonun sahibiydi." Müzikle ilgili düşüncelerini, verdiği örnekleri hiç unutamam. Başı açık bayanları 'davası'na ortak etmesini sorgulamak isteyen bir partiliye 'sevgi ve şekilcilik' noktasında getirdiği izahlar onun toplumu bütünüyle kavrama istidadına ayna tutuyordu. Hacı Hasdemir kardeşimin bu güzel çalışması beni alıp o ilk karşılaşmaya götürdü. Futbolun; Tayyip Erdoğan'la, hayat, toplum ve siyaset üçgeninde ne denli önemli bir köprü, ne denli önemli bir sıçrama taşı olduğunu daha iyi anladım. Öncelikle kitabın adı Türkiye mozayiğiyle ilgili nefis ipuçları veriyor: " Aman Babam Görmesin". Yüreğindeki tutku iklimlerinden müstesna bir alanı futbola tahsis etmiş genç Tayyip'e ait bir korku değildir bu sadece. Özellikle 90'lı yıllara kadar muhafazakâr aileler başta olmak üzere toplum nazarında futbola biçilen payenin en tabii yansımasıdır. Bu sebeple, henüz 13 yaşında ekmek kavgası için İstanbul'a göç eden ve ilerleyen yıllarda Kasımpaşa Deniz Yolları'nda kıyı kaptanlığı yapan Ahmet Bey, oğluna gelen parlak transfer tekliflerine kapı aralamaz. Çünkü o, her baba gibi oğlunun 'başıboş adam işleri'yle vakit öldürmeden okuyarak iyi bir meslek sahibi olmasını arzu etmektedir... Hayri Beşer

---