Cumhuriyet'in yaratmak istediği insanın, en önde gelen ozanlarından birisi, belki de en önemlisi Ahmet Kutsi Tecer'dir. Profesör Bedrettin Tuncel, ona "Altın Baş" derdi. Ahmet Kutsi Tecer, Paris'te okurken tüm yaşamında unutamadığı bir arkadaş edinmiştir. Kendisi gibi felsefe öğrencisi olan Claudel, Türk arkadaşına. "Tête d'Or" dermiş. Claudel'un bu deyişini Türkçeye çeviren Bedrettin Tuncel, Ahmet Kutsi'nin ölümünden sonra, Türk Folklor Araştırmaları dergisinin onun için çıkardığı özel sayıya yazdığı "Koçyiğit Tecer'imiz" adlı yazısında anlatıyor bunları. (Türk Folklor Araştırmaları, 1 Eylül 1967, s. 218). Cumhuriyet ilkelerinin ve resmi görüşünün ülkemize yerleşmesine büyük bir içtenlikle ve alçakgönüllü lükle çalışan bu Altın Baş'ın ölümü çok ters bir döneme rastlamıştır. Bu yüzden olacak, ölümünden duyulan üzünç, gazetelerde bile birkaç gün sonra duyurulabilmiştir. Örneğin, Ulus bile, Altın Baş'ın öldüğü gün Adapazarı depremine ayırdığı sayfalarında bu acıya değinmemiştir. Ancak, 25 Temmuz 1967 günü kısa yaşamöyküsüyle verebilmiştir ölüm haberini. Cumhuriyet'in bu büyük emekçisine karşı duyulan saygıyı da ancak 28 Temmuz 1967 günlü sayısında yerine getirebilmiştir. İmzasız bir yazıyla Tecer'in değerini belirtmiştir: Tecer'in Ardından. Tecer'in ardından, birçok dergiler ve sanat çevreleri, onun hakkını veren yazılar yayınlamışlardır. Türk Folklor Araştırmaları dergisi bir de özel sayı çıkarmıştır. Türk yazınının büyük değerbilir inşanı Yaşar Nabi de o zamanlar ayda iki kez çıkardığı Varlık'ın 1967 Ağustos'unda çıkan iki sayısını, salt Ahmet Kutsi Tecer'e ayırmıştır, diyebiliriz; Türkiye'nin depremlerle sarsıldığı günlerde ölen Ahmet Kutsi Tecer için, o zamanlar Ankara'da yayımlanan Vatan gazetesinin 29 Temmuz 1967 günlü sayısında Oktay Akbal, şu satırları yazıyordu: Tecer her zaman şair olarak kaldı. Gerçi şiirlerini bir kitapta toplamadı yıllardır. Bir ay önce bile bu konuda hala bir kararsızlık içindeydi. Bir daha gözden geçirmek, bir daha, bir daha... Şiirleri dergilerde, antolojilerde dağınık kaldı…

---