İstanbul'u dünyanın en güzel şehirlerinden biri yapan Boğaziçi, bu estetik özelliklerinden önce, sağladığı ekonomik imkânlarla, şehrin Doğu Akdeniz'in en önemli liman ve şehirlerinden biri olmasına yol açmıştı. Boğaziçi iki denizi birbirine bağladığı gibi, iki kıta arasında da geçit sağlar. Fırtına Boğaz'ı fazla etkilemez; ama Karadeniz'in fazla suyunun buradan Marmara'ya akmasından meydana gelen akıntı burada geçişi güçleştirir. Bu yüzden, Roma ve Bizans çağlarında şehirle Boğaz boyunca dizilmiş küçük köylerin ilişkisi pek fazla organikleşmemişti. Bu özellik Osmanlı döneminde de çok değişmedi. Çeşitli sultanlar bu güzel kıyılarda yerler beğenip saraylar, kasırlar yaptırdılar, ama sıradan halk oralara yerleşmeyi düşünmedi. 15. yy.'a kadar Boğaziçi köyleri bahçecilik ve balıkçılıkla geçinmeye devam etti. Boğaz boyunca tepeler denize paralel uzanır ve çoğu yerde oldukça dar bir kıyı şeridi bırakır. Ama yer yer tepeler alçalır ve sel rejiminde küçük derelerin vadi yatakları içlere doğru uzanır. Köy kurulması için en elverişli yerler bu vadilerdir. Fütuhata dayanan, fütuhat gelirleriyle yaşayan Osmanlı İmparatorluğu, 17. yüzyılda doğal sınırlarına ulaşmış, kendisine denk güçlerle karşı karşıya gelmişti. 15. yüzyıla, Karlofça sonuçlarıyla girildi: Fütuhat bitmişti. Bu dönemde saray, imparatorluğun ileri gelenleri gözünde kendini meşrulaştırmanın yeni bir yolunu bulmalıydı. Bir zaman sonra XIV. Louis'nin taşra baronlarını Paris'e çağırıp başkent lüksü ve sefahatiyle evcilleştirmesi gibi, Osmanlı padişahları da, ileri gelen ailelere Boğaz kıyılarında geniş topraklar bağışladılar, Boğaz'da ayrıcalıklı bir zevk ve sefa hayatının başlamasını teşvik ettiler. Büyük yalılar böyle yapıldı. Ama asıl dönüşüm 19. yy.'da geldi. Burada "belirleyici" olan teknolojiydi. Buharlı geminin Osmanlı devletine de gelmesiyle Boğaz'da ulaşım kolaylaştı. Kayık sahibi olmadan, kürekçi maaşı vermeden de burada oturmak mümkün oldu.

---