- Merkezde Zehra isminde bir başmuallim varmış... Hangi mektep olduğunu bir yere kaydettim ama bir türlü bulamıyorum. Mebus Şerif Halil Bey, cüzdanını, yelek ceplerini karıştırıyordu. Maarif Müdürü gülerek: - Zahmet etmeyin efendim, malum, dedi. Zehra, vilayetin en marul bir simasıdır. - Dostlarımdan biri bu hanım için sizden birkaç gün izin istememi rica etti... İstanbul'da ihtiyar ve alil bir babası varmış... Son günlerde ağır şekilde hastalanmış... Hayatı tehlikedeymiş... Belki izin koparmak için mübalağa ediyorlar ama bir şey yapmak mümkünse... - Mümkün tabii... Ancak, benim bildiğime göre Zehra, kimsesiz bir kızdır. Beş seneye yakın bir zamandan beri tanırım... Bana babası filan olduğundan hiç bahsetmedi... Mamafih, kendisine sorarız. Zaten biraz sonra onu göreceksiniz. - Ben mi, ne münasebet? - Birazdan size mektepleri gezdirecek değil miyim? Evvela Zehra'nın mektebinden başlayacağız. İntihap dairenizde göreceğiniz en iyi müessese bu mekteptir. Halk mektebin asıl ismini unutmuştur. "Zehra Abla Mektebi" diye tanır. Hatta kâtiplerimiz bile bazen şaşırırlar, resmi evrakta "Zehra Abla Mektebi" diye yazarlar. Geçenlerde bir çeşme başında iki kadın konuşuyordu. Birisi: "Ben çocuğumu Maarif mekteplerine vermem... Zehra Ablanın mektebinde okutacağım!" diyordu. Mebus, gülmeye başladı: - Çok garip...

---