Büyük milletler ve medeniyetler, kökü derinlerde bir çınara benzerler. Toprağın üstünde, geleceği selamlamak üzere görkemli şekilde yükselen çınar, bütün gıdasını, gücünü, direncini ve elbette gelecek vizyonunu topraktan, yani geçmişe saldığı köklerinden alır. Türkiye Cumhuriyeti olarak geleceğe doğru emin ve kararlı adımlarla ilerlerken, tıpkı bir çın ar gibi gücümüzü, gıdamızı, direncimizi ve gelecek vizyonumuzu kadim Selçuklu ve Osmanlı medeniyeti başta olmak üzere köklerimizden alıyoruz. Yahya Kemal'in ifadesiyle, "Kökü mazide olan bir ati"yi şekillendirmenin mücadelesini veriyoruz. Osmanlı çınarının ilk tohumları, Domaniç ve Söğüt yaylalarında toprağa atılmıştı. O tohum, kısa sürede filize, fidana, ardından da Bursa'yı, Edirne'yi, Balkanlar'ı, İstanbul'u; Dic1e-Fırat'tan Tuna'ya, Kırım'dan Sana'ya uzanan üç kıta üzerinde geniş bir coğrafyayı gölgesi altına alan yüce bir çınara dönüşmüştü. Selçuklu ve Osmanlı medeniyeti, kılıcın gücünden ziyade kalemin gücüne ve etkisine inanmış bir medeniyet~i. Toprakları değil, gönülleri fethetmişti. İşte onun için, var olduğu coğrafyada, baskıyla, zulümle, sömürüyle değil, barışla, hoşgörüyle, kucaklayıcı ve sıcak şefkatiyle anılıyor. Bu medeniyetler, arkasında yıkım, tahribat değil, köprüler, kervansaraylar, ibadethaneler, aşevleri, sebiller, külliyeler bıraktığı için bugün bile hayırla yadediyor. Şeyh Edebali'nin "İnsanı yaşat ki, devlet yaşasın" sözlerinde ifadesini bulan sevgi medeniyetimiz, vakıf kültürüyle insanı hayatın, şehrin, devletin merkezine yerleştirmişti.

---