Osmanlı İmparatorluğunun üzerinde çeşitli topluluklar barındıran her köşesinde olduğu gibi Suriye bölgesinde de, XIX. yüzyılın ilk yarısından başlayarak, çeşitli etkenlerin itmesiyle yer yer karışıklıklar çıktığı görülüyor. Bu karışıklıklar XIX. yüzyılın ikinci yarısına geçildikten sonra daha da artmış ve 1860 yılında, önce Lübnan dağlarında yaşayan dürzilerle maruniler arasında kanlı bir boğazlaşma çıkmış, bundan kısa bir süre sonra da Şam ve dolaylarında yaşayan bazı müslümanlar bu bölgedeki hıristiyanlara saldırarak bunları canlarından ve mallarından edecek kadar ileri gitmişlerdir.
Suriye bölgesinde bu olaylar patlak verdiği zaman, Avrupa devletlerinin Osmanlı toprak bütünlüğüne ortakça saygı göstermeyi ve Osmanlı içişlerine teker teker, ya da toplu olarak karışmamayı yüklendikleri 1856 Paris Andlaşmasının üzerinden yalnızca dört yıl geçmiş bulunuyordu. Oysa bu olayların patlak vermesiyle birlikte, bazıları istekli, bazıları isteksiz de olsa, beş büyük Avrupa devleti Osmanlı İmparatorluğuna yeniden ortak bir müdahalede bulunmuşlar, bununla da yetinmeyerek ortaya Osmanlı devletinin toprak bütünlüğüyle bağdaştırılamayacak bazı önermelerle çıkmışlardır.
1860 Suriye buhranı bize üzerinde önemle durulması gereken bir konu olarak görünüyor. Bir kere, biraz önce de söylediğimiz gibi, oluş zamanı bakımından çok ilgi çekici bir döneme rastlamaktadır. İkincisi, bu buhran Osmanlı İmparatorluğunun bütün XIX. yüzyıl boyunca karşılaştığı karmaşık diplomatik sorunların tipiklerinden biridir. Ortaya önce bir iç karışıklık biçiminde çıkmış, bu iç karışıklığı bunu kendi çıkarları için kullanmak isteyen bir yabancı devletin çeşitli denemeleri izlemiş, bu denemeler onu yalnız bırakmak istemeyen, ya da ona katılmakta çeşitli faydalar gören diğer Avrupa devletlerinin katıldığı bir milletlerarası toplantı ve bir yabancı müdahaleyle sonuçlanmıştır...
