Güneş mor gölgeleri ardında bırakarak çoktan savuşup gitmiş, Edirne Sarayı derin bir sessizliğe gömülmüştü. Uykusuz geçirdiği gecelerin birinde Venedik işi ceviz masanın başında beyaz sayfaların üzerinde Avni mahlasıyla karaladığı şiirleri ona umut veriyor, tek sığındığı ve kendi başına kaldığı bu gizli odada sabahlara kadar zihnini meşgul eden Konstantinopolis artık bir an olsun aklından çıkmıyordu. Yazdığı şiirleri en çok kendi beğenmiyor, tam kıvamına erişinceye kadar hep o mükemmeliyeti arıyordu. Bu mükemmeliyeti arayışı sadece şiirde değil, her anında değil miydi? Kafasına koyduğu bir şeyi gerçekleştirmek için çırpınır, uykusuz kalır, derin hülyalara dalardı. Bu artık onda bir huy olmuş, karakteristik çizgisi haline gelmişti. Konstantinopolis hülyasına kapıldığında artık boş durmayacaktı. Çocuk denecek yaşlardayken toplara merak sarmış, büyük topların çizimi ve dökümü için hayaller kurmuştu. Konstantinopolis' in aşılamayacak gözüyle bakılan surları başka nasıl aşılacaktı? Surlarda gedikler açmanın ancak çok büyük topların icadıyla gerçekleşeceğini biliyordu çünkü. Ama şimdi kendini sadece şiire vermek istiyordu, hizmetindeki içoğlanları bile bir gölgeden farksızdı, sessizce ona bakıyorlardı. Onların varlığıyla yokluğu birdi Mehmet Han için. Huma Hatun, küçük şehzadenin tahta geçmesinden sonra uykusuz geçirdiği geceleri biliyor, oğlu için endişeleniyordu. Kederli kadın, yaşlanmasına rağmen hala o güzelliğini koruyor, ırkının bütün özelliklerini taşıyordu, yaşlı kadın genç yaşlarındayken aynı asil duruşunu sergilemekten çekinmiyordu. Gerçi oğluyla gurur duyuyor, bu büyük gaye için ona elinden gelen desteği veriyordu. Hocaları Molla Gürani ve Akşemseddin olduktan sonra gözü arkada kalmayacaktı hiç de.

---