Yaz sıcakları bastırdı mı, Ankara şoförlerine gün doğar. Her sabah, alaca aydınlıkta bir alay otomobil, Dikmen şosesine dizilir, "Ver elini Küçükgöl!" der, gider. Emirgölü'nün kumsalı onlara Suadiye'den, Altınkum'dan daha keyifli gelir. Kendi hesaplarına yaptıkları bu keyifli banyoya müşteri getirmezler. Bazısı ara sıra muavin yerine bir bar paçozu alır. Sonra aralarında bunu da yasak ettiler. Öyle ya, biri yer biri bakar, kıyamet ondan kopar. Birisine ikisine şapur şupur da ötekilere Ya Rabbi şükür mü? Getirenler can, getirmeyenler patlıcan... Böyle şey olmaz. Anca beraber kanca beraber. On iki ay içinde on, on iki sabah, bir saat keyif çatacaklar, orada da mı hır? Bu mantıki sebeplerden çıkan yasağa hepsi itaat ediyordu. Yalnız kalın kıyım ve tok sözlü oluşuna kinaye, Lobut Ağabey dedikleri şoför, yasağın dışında kalmıştı. Çünkü Lobut Ağabey hepsinden yaşlı, hepsinden görgülü ve biraz da şey... Bileğine sağlamdı. Bunun için Lobut Ağabey'in yavuklularına kimse ses çıkarmazdı, bilakis hürmet ederlerdi. Evet, Lobut Ağabey'in Medeni Kanun'a inat, bir değil iki yavuklusu vardı. Bunun böyle oluşu da mantıki idi. Lobut Ağabeyin yavukluları ikiz kardeştiler. Birinin adı Lale idi, birinin Gül. Lale'nin yanakları mat kırmızı, kirli kadife renginde. Saçları lepiska, gözleri şarap üzümünden daha siyah. Gül'ün yanakları açık pembe, eskimiş bayram entarisi renginde. Kirli saçları simsiyah. Gözleri enginlerden daha lacivert. Küçük Karataş köyünden böyle iki tane canlı pırlantanın çıktığına bütün şoförler şaşarlardı!. Karataş, demek armudu elmas gibi, lepiska saçlı ve lacivert gözlü yavuklular da yetiştiriyormuş. Yalnız Gül çok çapkın, çok çapaçuldu. Üstünün başının temiz olduğu bir gün yoktu. Hele burnunun sümükleri... Buna Lobut Ağabey bile ara sıra kızar, Gül'ünün burnunu kendi mendiliyle silerdi. Lale öyle değildi. Çıplak ayaklarından taranmamış başına kadar az çok temiz gezerdi

---