Aşağı yukarı yirmi yaşında idim, Tanrıöver'in iki ciltlik "DAĞ YOLU"nu ve "GÜNEBAKAN"ını okuduğum zaman. Ne kadar da çok etkilemişti beni bu eserler. Herhalde bu okuduklarım, o yaşta aldığım tarih kültürünün ve edebiyat zevkinin en iyi örnekleri olarak görünmüşlerdi bana. Bu kitaplarda temiz bir Türkçe, sağlam bir üslup, milliyetçi bir ruh, taassupla mücadele eden ileri bir görüş bulmuştum. Kitapları hayranlıkla okumuş, pek çok satırların altını çizmiş ve bunları ayrı ayrı kağıtlara yazmıştım. İşte böyle düşünce ve duygularla kendisine bağlandığım Tanrıöver, Bükreş Büyükelçiliğinden emekliye ayrılıp İstanbul'a gelince kendisini ziyaret etmekten kendimi alamadım. Yıl 1944'dü. İlk konuşmalarımız kısa olmuştu. Çünkü dolu ve yoğun bir hayatı vardı. Hemen her gün ayrı bir yere davetli idi. Belki kendisine güven telkin edememiştim; belki de beni iyice tanımadan uzun konuşmaya, fazla açılmaya cesaret edememişti. Fakat ben kararımı vermiştim: O zaman için büyük önem verdiğim Tanrıöver üzerine bir monografi hazırlayacaktım. İlkin çeşitli ansiklopedilerde ve kitaplarda hakkında yazılmış olanları toplamaya başladım. Bunlardan bazılarını kendisine gösterdiğim zaman: "Aman oğlum, benim bunlardan benim hiç haberim yok. Bunları bana da yazıver" demeye başladı. Dediklerini yaptım. Artık yavaş, yavaş kendinden bahsetmeye, anılarını kenarından bucağından anlatmaya razı oldu. Aradan aylar geçti... Edebiyat öğretmeni olarak Sivas Lisesine atandım. Hareketimden bir gün önce bir akşam üzeri kendisini Horhor'daki Abdüllatif Suphi Paşa Konağında ziyaret ettim. - 23 Aralık 1944 saat 19.00... Tanrıöver'le karşı karşıyayım. Odaya, ocakta alev alev yanan odunlar pembe bir ışık veriyor... Kendisine, "Kutsal vazifeme sizleri ziyaret etmeden gidemezdim. Zira eski ve muhterem bir hocasınız. Bu mesleğin birçok anılarını taşıyorsunuz" dedim…

---