MİLLETLERİ ayakta tutan, ona ruh veren milli kültürüdür. Fransızcanın büyük yazarı Balzac'ın, üzerinde dikkatle düşünülmesi gereken çok ciddi bir iddiası var. Diyor ki:
"Millet edebiyatı olan topluluktur!"
Ne manidar bir söz! Çeşitli toplulukların "millet" olabilmesinin istisnasız tek şartı, edebiyatına, sanatına, musikisine, gelenek-göreneklerine, tarihine, diline, dinine... sahip çıkmasıyla mümkün. Aksini düşünemeyiz. Milli kültürüne sahip çıkamayan milletlerin ruh mayaları kendilerine ait olmayan kültür gergeflerinde şekillenmekte ve varlıklarını sürdürecek yaşama gücünü peyderpey yitirmektedirler. Hâlbuki milli kültürüne sırt çevirmiş bir millet, kültür emperyalizminin pençesinden kendisini koruyamaz. İyi, hoş, güzel; ama milleti ayakta tutan "milli kültürü" kim meydana getirir?
Milli kültürü elbette kahramanlar inşa eder. İngiliz yazarlarından Carlyle'ın, Kahramanlar isimli kitabında da yazdığı gibi, "Milletler kahramanlarıyla yaşar ve kahramanların yaşı yoktur!"
Doğrusu, bizim kahramanlık anlayışımızda birtakım noksanlıklar var. Hâlbuki "kahraman" kelimesi coğrafyamızın vatana dönüştüğü yıllardan beri tanıdığımız başlı başına mucizevi ve efsunlu bir sözdür. Kahraman denilince zihnimizde şekillenen manayı yeni baştan gözden geçirmeye, ona yeni bir ruh üflemeye, yeni bir mana vermeye mecburuz. Bazılarımıza göre kahraman, sadece cephe önlerinde vatan toprağı için vuruşan, çarpışan, dövüşen... bir kimse. Mukaddes ve aziz vatan toprağı uğruna canını veren, kanını sebil edip döken ve ruhlarını mavi göklere yükseltenler kahramanlarımızdırlar. Hiç kimsenin buna itirazı yoktur, olamaz da. Ama cephe gerisinde, milli kültürümüzü doğuran ve yoğuran kahramanlarımız da var…
Elimize kalem, dilimize kelam verenler, ortaya koydukları sanat eserleriyle Türkçemize kol kanat gerenler, kalabalıkları kalem ve kelamlarıyla bir millet şuuru etrafında derleyip toplayanlar da bizim kahramanlarımız arasındadırlar.
