Her dostun ölümü benden bir parça götürdü. Yakından tanıdıklarım ya da satırlardan, dizelerden dost olduklarım... Yazdığım yazılarda veya yapılan röportajlarda altını çizdiğim bir husustur: Eserini okuduğum, okur olarak ilgi duyduğum bir yazarla ilk tanıştığım zamanı asla hatırlamam. Ancak dostluğumuz geliştikten sonra olanları asla unutmam. Bu dostlarımın da ölümü, haliyle hem kişisel anılarımda hem de edebi haritamda büyük boşluklar doğurur. Bu kitapta yer alan isimler, aramızdan ayrıldıktan sonra da yarattıklarıyla bende yaşadılar. Ölümsüzlük mertebesine ulaştılar. Onların ardından yazdığım yazılar, bir gün unutulup gidecekti. Her ne kadar kitapları, yazdıkları, besteledikleri, çizdikleri insanlığın unutulmaz varlıkları içinde yer almış olsa da onlarla yaşadıklarım, onların başta bana ve dünyaya kattıklarını anlattığım yazıların sayfalarda sararmasını istemedim. Yazar dostlarım da ailemin bir bireyi gibidir. Kimi zaman akrabalarımdan çok yazar dostlarımla yaşadığım hatıralarımı anlatmam bunun ispatıdır zaten. Antolojilere bakarken, kütüphanemde kitaplara bakarken hüzünlenirim. İçime garip bir his dolar; ölenlerle yaşayanlar bir arada sanki bir edebiyat matinesinde buluşmuşlar gibi gelir. Bir sanat meclisi toplanmıştır adeta. Elbet sözlüklerde, onların adını ve yaptıklarını okuyabilirsiniz. Hepsi de mesafeli notlardır. Üslupları birbirine benzer. Oysa böyle yazılarda, yazanın kişisel görüşü önemlidir.

---