| Yazar | : | Refik Halid Karay |
| Yayın Tarihi | : | 1972 |
| Dil | : | Türkçe |
| Sayfa Sayısı | : | 316 |
| Ölçü | : | 13,5 x 19,5 cm |
| Yayınevi | : | İnkılap ve Aka Kitabevleri |
| Bahsi Geçen | : | Refik Halit Karay |
İskenderun garı Ankara - İstanbul trenine bineceklerle onları uğurlamaya gelenlerin kalabalığından biran evvel kurtulup okaliptüs ağaçlarının kenar mahalle eczanesi kokulu gölgesinde öğle uykusuna dalmak istiyor.
Mayısın henüz yirmisi ama burada şimdiden Temmuz sıcağı hüküm sürmektedir.
Güldal, amca kızı Gülnur'a usulcacık sordu: - Şu adamı tanıyor musun?
Yataklı vagonun önünde, küçük valizini yere bırakmış, uzun boylu, yüzünün hatları madalyalardaki kabartma resimler kadar keskin, tunç sertliğinde bir genci işaret etmişti. Daha doğrusu işaret etmeden Gülnur bu delikanlıdan bahsolunduğunu, aynı şeyi düşündüğü için, anlayıvermişti:
- Hayır, dedi, tanımıyorum; buralı değil. Galiba beraber yolculuk edeceksin. Şansın var; hoş adam! Eğer o da İstanbul'a gidiyorsa tam iki gece bir buçuk gün aynı çatı altında bulunacaksınız. İyi ki yağmurlar yağdı, seller meydanı bataklığa çevirdi de uçağa binemedin. Ne malum bu tesadüfün sonunu belki de bir düğün davetiyesinden öğreneceğiz.
Genç kız:
- Zannetmem, diye Söylendi. Baksana, adamcağız vurdumduymaz. Bizimle meşgul olacağına hayran hayran dağ tepelerini seyrediyor. Hem bekârlığına nereden hükmettin?
- Ben sezerim; hiç de yanılmam.
Onlar böyle konuşurken hakkında fısıldanılanları işitmiş…
