Türk Silahlı Kuvvetleri, 800 bin kişilik mevcuduyla, 1986 yılında bütçenin yüzde 25'ini (yaklaşık 1,5 trilyon) harcadığımız, ülkenin en iyi örgütlenmiş, bozulmadan bugüne kadar getirilmiş ve en disiplinli kuruluşudur. Aynı zamanda bütün NATO ülkelerinin de en büyük ordularından biridir. Türk Silahlı Kuvvetleri aynı zamanda, müdahaleleriyle siyasi ve günlük yaşantımızı da etkilemiş, önümüzdeki yıllarda da ağırlığını hissettireceği anlaşılan bir güçtür. Özel sohbetlerden, iç politika tartışmalarına kadar, daima "ordu ne der?" sorusu sorulur, yanıtlar aranır. Gazetelerde, müdahaleleri nasıl yaptığı tefrika edilir, kitaplar yayınlanır. Türk toplumu genelde ordusu ile iftihar eder, onun güçlü olmasını ister, başka hiçbir NATO ülkesinde bulunmayan bir yerde tutar. Ordudan sadece övgüyle söz edilir. Hiçbir zaman eleştirilmez. Adeta bir tabudur. Sıkıntıya düşülünce de kurtarıcı gözüyle bakılır. Oysa aynı toplum, bu dev kuvveti yöneten yaklaşık 70 bin kişilik subay-astsubay çekirdeğini pek tanımaz. Dünyanın başka hiçbir uygar ülkesinde, bu kadar iç içe yaşanan, ancak az tanınan bir başka ordu yoktur. Günlük hayatımızı ve güvenliğimizi böylesine yakından etkileyen bu insanların hangi kökenden geldikleri, nasıl yetiştikleri, hangi fikirlerle büyüdükleri, ne yiyip, ne içtikleri, nelere önem verdikleri, özetle "Subayların dünyası" çok az bilinir. Askerliğini yedek subay veya er olarak yapanların çok kısıtlı görebildikleri dünya da yetersiz kalır. İşte bu kitabı yazmak istememin nedeni, bu büyük boşluğu bir parça doldurabilmekti. Beş yıldır süren, önce Batı ordularında subayın nasıl yetiştirildiğini incelemekle başladığım, son iki yılda da yoğunluğu Türk Silahlı Kuvvetleri'ne verdiğim bu çalışmama başlarken ümitsizdim. Yakın dostlarım, "Sen yapılamayacak işlere kalkışıyorsun, Türkiye buna daha hazır değil," diyorlardı. Ordunun tabuluğuna dikkat çekiyorlardı. En basit yolu denedim. Bir-dilekçe yazıp Genelkurmay Başkanlığı'ndan, yapacağım inceleme için gerekli bilgilerin verilmesi ve yardımcı olunmasını istedim...

---