Türklüğün, bunca gecikerek de olsa yeni ve çağdaş bir "ulus devlet" ve kimliğinin bilincine varmış köklü bir "millet" olarak tarih sahnesinde yerini almasındaki öncü ve önder Mustafa Kemal Atatürk'ten; gelmiş geçmiş bütün Türklerin en yücesi olan bu, benzeri görülmemiş insandan başkası değildir. Güneş gibi parlak bu gerçeği göremeyenler ya da görmezden gelerek unutturmaya çalışan art niyetli nankörlerin sayısı ülkemizde az değildir ve ne yazık ki sürekli artmaktadır. Bilerek karanlığa itilmiş cahil kesimlerin küçük hesapları ve aymazlığı yüzünden bunlar hiç de yakışmadıkları yerlere çıkmışlardır ve ülkeyi, hızla bir uçuruma sürüklemektedirler. Peki, Atatürk'ün olağanüstü dehasının gelişip olgunlaşmasına katkıda bulunanlar, ona esin kaynağı olanlar kimlerdir? Ülke dışından, eserlerini özenle değerlendirdiğini bildiğimiz Montesquieu, Jean-Jacques Rousseau ve Voltaire gibi büyük düşünürler. Kendi ülkesinden ise, çocuk zihninde "vatan", "millet" ve "hürriyet" kavramlarının oluşup yerleşmesini sağlayan Namık Kemal (1840-1888) var. Onu, "Türk Aydınlanması"nın ilk ışıklarını yakan ve bir şiirinde kendisini "Fikri hür, irfanı hür, vicdanı hür bir şairim" diye tarif eden Tevfik Fikret (1867-1915) izliyor. Bir de tabii, gencecik bir öğrenciyken "cuma tatili" törenlerinde herkes gibi "Padişahım çok yaşa!.. " diye bağırmayı reddedip sesinin çıktığı kadar "Milletim çok yaşa!.. " diye haykırdığı için daha o zamanlar "Yıldız"a jurnal edilen Ziya Gökalp (1876-1924) var. Görünüşü sakin, sessiz ve sabırlı ama iç dünyası patlamaya hazır fırtınalarla yüklü, kabına sığamayan, biraz mistik ama aynı zamanda atak ve farklı bir Anadolu delikanlısı.

---