Atatürk'ün adını ilk duyduğumda henüz beş yaşındaydım ve Öksüzler Yurdundaydım. O günlerde Mustafa Kemal Paşa, Anadolu'da, işgalci düşmanlarla boğuşuyordu. Öğretmenimiz, onun öncülüğündeki ulusumuzun kutsal savaşını anlatıyordu. Bizler de küçük ve masum ellerimizi havaya kaldırıp, askerlerimizin başarısı için dualar ediyorduk.
İki yıl kadar sonra, - yedi yaşındaydım - bir gün öğretmenimiz mutluluktan uçar gibi sınıfa girdi ve müjdeyi verdi: "Kemal Paşa, düşmanı denize döktü!" dedi. Tanrı dualarımızı kabul etmişti. Öğretmenimiz sevincinden ağlıyordu! Daha sonra da ulusumuzun başına bunca belanın neden geldiğini, Mustafa Kemal'in neden büyük bir insan olduğunu uzun uzun anlattı... O günden sonra da Öksüzler Yurdunda sık sık bu konu işlendi. Her anlattıklarında, Mustafa Kemal Paşa, küçücük dünyalarımızda bir masal kahramanı gibi devleşiyordu. Adını yinelerken övünç duyuyorduk.
Hemen o günlerde top sesleri yeri göğü inletir oldu, davullar vuruluyor, fener alayları düzenleniyordu. Cumhuriyet ilan edildi. Paşa'nın resimleri, bayraklar kentin sokaklarını, binalarını süslüyordu. Her yer ışıklar içindeydi.
Atatürk sevgisi böylece ta küçük yaşlarımdan beri yüreğimde filizlenmiş, gelişmişti. Doğrusu ya, bir gün Mustafa Kemal'in hayatımın içinde yer alacağını asla düşünemez, hayal bile edemezdim...
1931 yılında ilk plağımı doldurmuştum. Bu plak birdenbire beni üne kavuşturmuş, halkın yakından tanıdığı bir sanatçı yapıvermişti. Ardından gazinoculardan peş peşe öneriler gelmeye başladı. Her yerde plaklarım çalınıyor, sesim, gramofonlardan sokaklara taşıyordu. İki gazinoda birden çalışıyordum: Küçük Çiftlik ve Mulen Ruj. Günde beş lira alıyordum Mulen Ruj'dan. Ayda yüz elli lira! Benim için büyük bir paraydı bu. Çünkü o zamana kadar elime böylesine çok para geçmemişti. Zaten para kavramı da pek yoktu bende. Para amacım değildi. Ne kadar verirlerse alıyor, itiraz etmiyordum. Oysa gazino patronları, plak şirketi sahipleri sıkı pazarlık yapacağımı sanıp, önerilerini biraz da çekinerek söylüyorlardı...
