Adriyatik'i İstanbul ve Çanakkale boğazlarına bağlama amacıyla inşa ettiği Via Egnatia, Anna Avramea'nın giriş yazısında açıkladığı gibi, yalnızca tüccarlar ve diğer yolcular tarafından değil, imparatorluğun posta hizmetlerinde de kullanılan bir askeri yoldu. Antikçağın sonunu belirleyen barbar istilaları sırasında Via Egnatia ulaşıma açık değildi ama Bizans'ın ilk döneminde yol eski önemini yeniden kazanmıştı. Ancak N. Oikonomidis'in yazısında da görüldüğü gibi, 7. yüzyılla birlikte Slavlar Bizans topraklarına girince, başta Vodena/Edessa'nın batısı olmak üzere yolun önemli bir bölümü imparatorluğun denetim alanı dışına çıkmıştı. Gerçi liman kenti Dyrrachium [Dıraç] Bizans denetimi dışındaydı ama anlaşıldığı kadarıyla İtalya'ya geçmek için Yunanistan'ın güneyindeki limanlardan (Korinthos, Naupaktos [İnebahtı] vb) yararlanılıyordu. Bizanslılar, ancak 11. yüzyılda bir uçtan diğerine bütün yolda güvenliği bir kez daha sağlamayı başardılar. Oysa bu başarı geçiciydi, çünkü Dördüncü Haçlı Seferi ve sonrası, ardından da Bizans'taki iç savaşlarla birlikte 14. yüzyılın Bizans-Sırp savaşları Via Egnatia'yı kullanılmaz hale getirecekti. Bu durumdan yararlanan derebeyleri yolun bazı kısımlarını ele geçirerek kısa ömürlü egemenlik alanlarına kattılar. Erken dönem Osmanlılarının yolun önemini kavramış olduğu görülüyor; nitekim Sultan 1. Murad, l380'lerde arka arkaya düzenlediği askeri harekatların ardından Adriyatik kıyısına kadar ilerleyerek Avlonya [Vlora] yöresine ulaştı ve bölgede kurulu çeşitli kentlerle kasabaların beylerini kendi yönetimine bağladı. Böylece Osmanlı denetimine giren Via Egnatia, bir kez daha Balkanlar'ın en önemli anayollarından biri haline geldi. İsmi de değişmişti: Sol KoL. Yol üzerinde, Yenice-i Karasu ve Yenice-i Vardar gibi yeni kaleler inşa edilirdi…

---