1973 yılının 17 Aralığında Özden ile birlikte Paris'teydik. Otelde kalıyorduk. Özden sokağa çıkmıştı. Saat tam 12'de telefon çaldı. Arayan İsmet Paşa'nın ve ailemizin unutulmaz doktoru Zafer Paykoç'tu. "Hekim telefonları" pek hayra yorulmaz, ama fazla merak etmedim. Bir gün önce Ankara'yla konuşmuştuk. Evde herkes iyiydi. İsmet Paşa dahil. Ondan son mektubu bir hafta kadar önce, biz Londra'da bulunurken almıştık. Tipik bir "İsmet Paşa mektubu''ydu. Bir defa üst tarafına, dikkatle, tarihi koymuştu: 5.12.1973. Yazdıkları da "tam İsmet Paşa'lık" idi. Aynen şu: "Sevgili evladım Metin, sevgili kızım Özden, Bugün sizin seyahatin bir hafta ve bir günü tamam oldu. Günleri iyi hesap ediyor muyum? C. Başkanı dün akşam televizyonda konuştu. Hükümet buhranı için. Ankara'nın en taze havadisi, bu. Ondan sonraki havadis: Demin Güçlü geldi. Annemden mektup var, mektup yazacağım dedi. Bir kalemimi aldı, götürdü. Nurperi okula gitti. Nurperi pazartesi sabah erken, parasını almadan gitmiş. Gördüm, çocuğum şimdi ne yapacak diye vesvesem tuttu. Kendim götürdüm, okulun kapısına. Karanlık, yağmurlu bir hava. Nurperi arabaya geldi, beni sevdi. Param vardı, dedi. Sevgili kızım ping-pong birincisi. Hep iyiyiz. Bundan sonraki mektup galiba Fransa'ya olacaktır. Metin'in pazar sohbeti hoşuma gitti. Gözlerinizden öperim, evlatlarım." Altına, o herkesin bildiği, okunaklı imzasını atmıştı: İsmet İnönü. Zafer Bey, Paşa'nın rahatsızlandığını söyledi...

---