Groteski Abdullah, Kapalıçarşı'daki incir çekirdeği dük-kanında, bir dürülü halı yığınının üstüne nargile gibi kurulmuş, yarı bağdaş hatta yoga, bir başka halı birikiminin üstündeki telefona uzanıyor, kararlıca çeviriyor Ses-1885 tiyatrosunun telefonunu. Umutsuz, kapatıyor: - itiz oküpeytıd! Düşünceli bir başsallamayla yanıtlıyor olayı, en kıral halıların üstüne oturtulmuş ve eline zorla bilmem kaçıncı çay sıkıştırılmış amerikalı kadın. - Du yu vant enağdır tii? - No tenkyu! gereksiz diyaloğundan sonra, derinden Kapalıçarşı'nın binbir ezgi gürültüsü duyulurken, ön planda gürül gürül Abdullah'ın telefonda numaralar çevirişi, düşürüşü, düşürmekle kalmaması, karşı tarafın açışı ve Abdullah'ın ince narin "Alo!" su... Abdullah beşbenzemezle giriyor oyuna. Benimle görüşmek istediğini belirtiyor, orada olmadığım, az önce, karşı kaldırımdaki Küçük Sahne'ye geçtiğim belirleniyor. - Hi hev enağdır tiatır! - Hi hev enağdır tiatır? - Yes. Hi hev tu tiatır! - Hi hev tu tiatır? - Yes! uyumsuz görüşmesinden sonra, Abdullah Küçük Sahne'nin telefonunu çeviriyor. Karşısına, her gün binoniki Abdullah'la görüşmeme engel olmakla yükümlü, Abdullah eleyicisi öndenetim kardeşimiz çıkıyor. Abdullah, öndenetimi iki vücut çalımıyla aşıyor ve halıların üstünde oturan eli çaylı amerikalı kadına, işi kotardık anlamlı bir başparmak zafer işareti yapıyor, gülücükler içinde…

---