Alpaslan Dikmen'i kaybedeli yaklaşık 5 ay olmuştu. Bu boşluğa alışmak şöyle dursun, eksikliği her geçen gün daha da hissedilir hale gelmişti. Önceleri yakın çevremle bir şeyler yapılması gerektiğine dair fikirlerimi paylaşıyordum. Bu fikirler zamanla kafamda daha da netleşti. Yaşadığımız bu ani kaybın ardından ona söyleyeceğimiz o kadar çok şey vardı ki. Bunu her geçen gün daha da fazla hissetmeye başlamıştım. Çevremdeki, özellikle de onu bilen ve tanıyan insanlarla bunları paylaştığımda, aynı duyguları taşıdığımızı gördüm ve bu bana bir şeyler yapmak konusunda büyük bir itici güç oldu. Bu duygularımızı bir şekilde ifade etmeli, Alpaslan Abimiz'e bir şekilde bu duygularımızı ulaştırmalıydık. Ancak ona söyleyeceklerimiz için bir araç gerekliydi. İşte bu kitaba o araç işlevini görmesi maksadıyla başlandı. Kitap tamamlandığında; hem tanıyan, seven onlarca insan ona bu şekilde hitap etme şansı bulacak, hem de tanımayan ya da uzaktan tanıyanlar onu tanıma şansı elde edecekti. Ailesi de isminin bir kitapla yaşayacak olması fikrine sıcak baktı. Sıcak bakmakla da kalmadı, taşın altına elini koydu, mektuplar yazdı, bizlerin tanımadığı sevenlerine ulaştı. Bizzat emek vererek, şu an elinizde bulunan eserin oluşturulmasını sağladı. Galatasaray camiasından ailesine, dostlarından diğer takım taraf tarlarına kadar geniş bir kitleden mektuplar ulaştı elimize. Mümkün olduğunca tüm mektuplara yer vermeye özen gösterdik. Ancak ultrAslan ailesinden gelen mektuplardan seçtiklerimizi koyabildik. Çünkü yüzlerce mektup vardı ve hepsini koymamız olanaksızdı. Mektupların elde edilmesi ve düzenlenmesi aşamasında yardımlarını esirgemeyen çok sevdiğim insanlar oldu. Burada onların hakkını teslim etmek isterim. Burcu Bozgeyik, Danış Karakaş, Neslihan Taşkın, Nihal Şanlı, Utku Boztepe'ye özellikle teşekkürü borç bilirim. Alpaslan Abi'nin eşi Sn. Ebru Dikmen'in ve Galatasaray Dergisi yönetmeni Sn. Selma Akınay'ın, mektupların toplanmasında büyük katkıları oldu. Onlara da sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum.

---