Türkiye'de birbirinden güzel şehirler var. Onlar arkadaşlarım benim. Antalya'yla her yaz buluşur, bütün kış neler yaptığımızı anlatırız birbirimize. İzmir'le kuş olup Ege Denizi'nin üzerinde uçarız. Trabzon'la balık olup Karadeniz'in serin sularına dalarız. Mardin'le uzaktan selamlaşır, kitaplar yoluyla haberleşiriz. Van, gölünün üzerindeki adalara davet eder beni. Ağrı, dağının tepesinden dünyayı izlemeye. Ankara hep aynı ciddiyetle kendisine gelmemi bekler. Adını saymadığım daha birçok arkadaşım var benim. Şehirler çocukların arkadaşlarıdır, çünkü yalnız çocuklar duyar onların seslerini. Göllerin, dağların, camilerin, sarayların, kulelerin, kalelerin, evlerin, meydanların konuşabildiğine inanır çocuklar. İyi ki de inanırlar, çünkü şehirlerin yüzyıllardır sakladıkları sırlar, paylaşmak istedikleri hikâyeler var. Çocuklar onlara inanmazsa, dertlerini kime anlatacaklar? Bir de, sadece arkadaşım olmayan bir şehir var. O benim sihirli şehrimdir. Onunla rüyalar da, hayaller de gerçeğe dönüşür. Annem babam gibi sever o beni. Onun kollarında doğup büyüdüm ben. Düştüğümde yaralarımı sarar, ağlayınca gözyaşlarımı siler, canım sıkkınsa oyunlar kat eder bana; dünyanın neresine gidersem gideyim deniz mavisi gözleriyle ardımdan bakar, martılarıyla haber yollar, umut verir, heyecanlandırır, koruyup kollar beni. Her çocuğun böyle sihirli bir şehri vardır hayatta. Benimkisi İstanbul. Bilirim ki İstanbul hiçbir zaman unutmaz beni, her köşesinde anılarımı saklar. O varoldukça, kendimi yalnız hissetmem ben. Her yolculuktan döneceğim sıcak yuvam, hep kolları açık, kavuşmayı bekleyen ailemdir o benim. İstanbul'un sihirli olmasının bir sebebi daha var. Yalnız büyüttüğü, koruyup kolladığı çocukları değil; her ziyaretçisi, başka şekilde etkilenir İstanbul'dan…

---