Sözel bir kültürün egemen olduğu bir toplumda, yazı, bu yapılanmanın doğası gereği marjinal kalmaktadır. Hatta abartma sayılmaması gereken bir benzetmeyle, olağandan biraz daha fazla kişiye gönderilmiş bir mektup konumundadır. Ve marjinal olan her şey gibi, onu marjinalleştiren çoğunluk refleksleri açısından bir ucube olmaktadır. Bunun doğal sonucu olarak, her ucube gibi, ancak belli yerlerde, belli zamanlarda ve dar çevrelerde ortaya çıkmaktadır. Ben, Türkiye'deki kitapları veya dergileri, birkaç bin kişinin ancak birkaç yıl içinde okuyabildikleri veya çoğu zaman da okumadan bir kenara bırakıverdikleri, mektuplara benzetiyorum. Acı bir alay! Ülkemizin eli kalem tutanları mektuplaşmaktan başka bir şey yapmıyorlar. Yazılan her şeyin, yazdıkları her şeyin "tarihe not düşmek" olduğunu, belki de biraz daha alçak gönüllülerinin söyledikleri gibi, " ... 'ye dipnot" olduğunu sanacak kadar saf, yazı ürünlerini abartılı bir öneme sahipmiş gibi düşünecek kadar gözü etrafa kapalı olanlarımız var. Olsun, zaten mektuplar biraz da insanların hezeyanlarını dile getirirler. Okuyucularla yazarların beş aşağı on yukarı aynı kimseler olduğu bu ülkede, bu sanki yeterince büyük bir sıkıntı kaynağı değilmiş gibi, yazar-okuyucular okuma yazma kamplarına ayrılmışlardır…

---