Tarih öncesinden günümüze, gün görmüş gövdesi, dört mevsim güneşte parlayan yeşil gümüş yaprakları, esen rüzgârda mağrur salınması, tane yüklü dalları ve eşsiz yağıyla; yerleşiklik, huzur, bereket, uzun ömür ve barışın simgesi zeytin ağacı, ruhumuzu ve bedenimizi ısıtır, ufkumuzu yeşertir. Geçmişimizle geleceğimiz arasındaki sarsılmaz bağın simgesi olarak dimdik karşımızdadır zeytin ağacı. Anadolu yollarına düştüğümüzde, Tekirdağ'dan İznik'e, Çanakkale'den Muğla'ya, Antalya'dan Hatay'a, Gaziantep'ten Urfa'ya, Zonguldak'tan Artvin'e, selamlaşırız muhabbetle. Zeytinin, hele zeytinyağının lezzetiyle çok küçük yaşta tanışmış bir kişi olarak, zeytin ağacına olan duygusal bağlılığım hep sürüyor. Giritli Fatma Hanım'ın torununun, Akdeniz'in kutsal zeytin ağacının büyüsüne kapılmasından daha doğal ne olabilir ki? Ne var ki, kişisel tercihlerimin dışında beni Ölmez Ağacın Peşinde - Türkiye'de Zeytin ve Zeytiııyağı'nı yazmaya iten çok daha önemli nedenler de var. Her şeyden önce, kültürel zenginliklerimize sahip çıkılması gerekiyor. "Küreselleşen" dünyamızda, tekdüzelik artarken, yerel kültürel özellikler, tüm iyimser iddialara karşın, giderek siliniyor. İstesek de, istemesek de. İşte bu yüzden, uygarlıklar beşiği Anadolu'da zeytincilik geleneğinin daha yakından tanınması ve korunması zamanının geldiğini düşünüyorum. "Diyet Kola"lı bir dünyaya itirazım yok. Ama en azından, "altın sıvı" zeytinyağının Anadolu'daki binlerce yıllık öyküsü de ihmal edilmemeli. Yabani zeytin ağacı gibi, belki de yetiştirme zeytinciliğin de anayurdu olan Anadolu'da, Hitit öncesi dönemden günümüze 4 bin yıllık geçmişiyle, böylesine zengin bir kültürü gözardı etmek mümkün mü? Ülkemizin kültür değerlerinin, güzelliklerinin zamana yenik düşüp unutulmaması için giriştiğim Süt Uyuyunca - Türkiye Peynirleri çalışmasının gerek okurlar gerekse uzmanlar indinde genelde aldığı olumlu tepkilerden cesaretlenerek, bu kez Anadolu'da zeytin ve zeytinyağının peşine düştüm...

---