Sandalbedesteni'nde, mücevherat müzayede salonunun kapısı önünde dolaşıyorum... Belki ben burada yalnız olarak yahut bir arkadaşın kolunda, kim bilir kaç defa gezmiş, dolaşmışımdır! Bana, orası, büyük çarşının bir parçası gibi gelirdi... Şimdi orada duranlara, gezenlere, hatta gelip geçenlere, kapılardan girip çıkanlara, teşhir edilen mallara, hep ayrı ayrı dikkat ediyorum Ev eşyası, öteberi mezat edilen salonun methali itiş, sıkış; kalabalıktan adım atmak bile kabil değil... Salona yaklaşmak, içeriye sokulmak isteyenler, göğüsleyerek, dirsek vurarak, nasır gözetmeyip ayağa basarak kendilerine yol açıyorlar... Mezada çıkarılacak eşyaların bir kısmının üzerlerindeki yaftalara: "esnaf malı" damgası vurulmuş... Dulların, yetimlerin, fakirlerin, yoksulların, tekaütlerin, işsizlerin; ellerinde, avuçlarında kalmış iki üç parça malı yok pahasına pençesine geçirmek isteyen, gizli "tröst"ün tırnağını bu damga söküyor: "Esnaf malı"! On liraya kapattığı bir salon takımını, cilalayarak, üstünkörü bir tamirden geçirecek ve muhtaç maskesi takınarak onu, sandığının dibinde kırk düğümle saklanmış ziynet altınlarını bozdurarak öksüz torununa gelin odası almak isteyen boynu bükük bir nineye, kırk liraya, elli liraya, kim bilir belki de, yüz liraya satacak... Mücevherat müzayede salonu da dolmaya başlıyor... Sağlı sollu tahta sıralara kadın, erkek, genç, ihtiyar, her kılıkta, her yaşta birçok insan oturuyor... Herkes birbirini kontrol ediyor, fakat bütün kulaklar, müzayedenin başladığını haber verecek çan sesinde...

---