Taksi kazasına uğrayan dizini son bir muayene ettirmek için gittiği hastahanede kesin cevabı aldı: --Bacağınızın kalem kemiğinde artık hiç bir şey kalmadı. Yolda ağır ağır yürüyüş idmanları yapınız. Geçmiş olsun delikanlı! Bu haberden memnun olan genç Dalgalan, kalın bastonuna dayanarak hastanenden çıktı. Kapının önünde bir an tereddüt etti: tramvaya mı binsin, yoksa Fatih'e doğru biraz yürüsün mü? Sonra karar verip yavaş yavaş, dayana dayana yürümeye başladı. Bacağında hiçbir ağrı, sızı yorgunluk hissetmiyordu. Çukurdaki bostanın yeşilliklerinin seyrede ede yürüyordu. İki yabani ve tozlu incirin arasındaki gölgeliğe bağlı eşek, sıpasını emziriyor. Bahçıvan çapa ile meşgul. Dolabın kenarındaki karısı küçük kızlarının saçlarını örüyor. İki üç çocuk kenardaki kaldırımsız, geniş yolda kaydırak oynuyorlar ve mızıkçılık çıkaran arkadaşlarına küfür ediyorlar. İkindiyi geçtiği halde ortalık hala yanıyor. İyi ki röntgenin filmini biraz fazlaca bekledi. Erken çıksaydı yürüme değil ya, nefes almak bile güç olacaktı. Bu küçük felakette nereden gelip çatmıştı? Şoförde suç yoktu. Korna çaldığı halde nedense geç davrandığı için ön çamurluk şöylece çarpıvermişti. İşi örtbas etmek istemişti ama hastahanenin bir zabıta vak'ası ihtimali üzerinde ısrar etmesi üzerine kazayı söylemeye mecbur olmuştu. Fakat arkasından polisin tuttuğu tutanağa da şoförden hiçbir davası olmadığını yazdırmağı unutmamıştı. İşte olan oldu, geçen geçti. Kendi de, şoför de kurtuldu. Yalnız on beş gün işinden kalmıştı. Ne çıkardı? Sanki ahım şahım bir paramı veriyorlardı? Gerçi gazeteciliğe yeni başlayanlar bundan daha çok alamazlarsa da nihayet Hukuk ve Edebiyat Fakültesini bitirmiş birisine karşı biraz daha cömert davranabilirdi. Zarar yok! Hele bir mesleği iyice girsin de her şey düzelir elbette. Patron da adamlarına karşı gayet nazik. Bu yüzden herkes memnun. Bir gün olur değerini mutlaka takdir eder...

---