Yalçın ve kıraç Ankara, bir temmuz güneşi altında kavruluyor. Yangınyeri, Samanpazarı, Safranhanı, Kabakülük cansız ve şişmiş bir gövde… Hisar, bu gövdenin başı, dızlak yüzünü havaya kaldırmış, çürük dişli ağzını açmış, bir solukluk esinti bekliyor. Ne İncesu, ne Bentderesi, ne Hatipçayı, ne de yüz çeşmenin doksan beşi, damla sızmıyor. Ama Çubuk çayının soluna yayılan bostan harkları, bütün oralarda bataklıktan bir dantela işlemiştir. Yolların iki karış tozundan tekerleklerinin sesleri işitilmeyen yük ve binek arabaları, damlara kadar olsun yükselemeyen tembel bulutlar yapıyor. Bostanların ağaçları ile batak işleme arasındaki havada, sincabi sis parçaları ve birikinti kokusuna karışan ipince bir uğultu var: Sivrisinekler öğle dansına çıkmışlardır. İstasyondaki un fabrikasının çatlak düdüğü işçilerine: (Gel!) diye haykırıyor. Tuğla harmanlarında çalışan sıska yüzlü, partal insanlar Akköprünün altına koca bir çukur kazmışlar; Çubuk çayından sızan suları toplamışlar, yosunlamışlar ve iki kişi içine, boğazlarına kadar batmış, plaj keyfi sürüyor. Kenarda duran iki manda sıra bekliyor. Ayvalı bağlarına giden ekmekçi eşeği, bahardaki gibi güçlü anıramıyor. Tuğla ocakları pis pis kokarak tütüyorlar. Kirli entarisinin etekleri yerleri süpüren dört beş yaşlarında karnı şiş bir donsuz bebe, eteklerini beline dolamış, çömelmiş, yolun kenarını ıslatıyor. Tarlalar çatlak çatlak. Tarlaların bir karış üstündeki hava, kıvılcım kıvılcım. Bu gün güneşli göğü seven karakarga alayından iki tanesi pat diye yere baygın düştü. Çukurova köylerine buz götüren deve dizisi, demiryolunun saçaklı engeli önünde durmuş marşandiz treninin geçmesini bekliyor…

---