Domaniç Hocayı da ilk tanıdığımda henüz üçüncü sınıf öğrencisiydim ve yine mekân eskiden "Kestörlük" olarak anılan, şimdiki 7 numaralı dershane idi. Ticari İşletme Hukukunu anlatan Domaniç Hoca esasen not tutturduğundan, derse girmek de bir anlamda gerekmiyordu. Ancak Hocanın tutturduğu ders notlarından daha çok, kalemleri bıraktırarak aktardığı uygulama örnekleri ile hayattan kesitler ve bir de dağıttığı lokum ile çikolatalar bize hem tatlı, hem de ilginç geldiğinden, sınıf hep her zamankinden kalabalık oluyordu. İşte bu kalabalığın arasında tanıdım sevgili Domaniç Hocamızı. Nereden bilebilirdim ki, bu tanışıklık ileride bir usta-çırak ilişkisine dönüşecek ve yıllar süren bir beraberlik yaşanacak. Kürsüye asistan olmak istediğim, kendisine bu fikrimi açtığım, hatta kısa da sürse ayaküstü bir sözlü sınava tabi olduğum ve hemen destek sözünü aldığım o gün, dün gibi hafızamda. Ardından hiç sonu gelmeyen, halen aynı tatlılıkla devam eden hukuk sohbetleri (dersleri); farkında bile olmadan hafızalarımıza kazınan bilgiler. Hocamız günlük yaşamında olduğu gibi, engin bilgisinden ve tecrübesinden yararlanma konusunda da hep cömert davranmıştır. Domaniç Hoca daha ben akademik kariyerin ilk basamaklarında iken emekli oldu. Ne var ki, biz asistanları için hep görevdeydi, sürekli yanımızdaydı. Sadece bilimsel çalışmalarımızda ya da günlük yaşamımızda karşılaşarak, aşmaya çalıştığımız hukuki sorunlarda değil, hemen her konuda. Artık geleneksel hale geldiğini söyleyebileceğim Armağan serimize, kendisine ithaf edilen bu ikinci Armağan ile Hocamızı da katmak istedik. İkinci bir Armağana yönelik ilginin ne boyutta olacağı şüphesi ile yola çıksak da, ilgi daha ilk günlerde, beklediğimizin de ötesine ulaştı.

---