…En fazla beş yaşındaydım, Anneannem ve Dedem beni elimden tuttular ve Küçükyalı'dan trene binerek Haydarpaşa'ya geldik. Herhalde oradan da bir fayton ile Kadıköy'e. İnsanların şık giyindiği yıllar; takım elbiseler, fötr şapkalar, tayyörler. Benim üzerimde lacivert bir denizci elbisesi var, kısa pantolon, altın renkli düğmeli lacivert ceket, beyaz gömlek, rugan beyaz iskarpinler. Nasıl mı hatırlıyorum? Dönüşte ceketimi trende unutacağız ve onu kaybettiğime günlerce üzüleceğim ve bu olay belleğimden hiç çıkmayacak da, ondan. Bugün hayatımda ilk defa sinemaya gidiyorum. Opera sineması bu yakanın hatta Türkiye'nin en lüks sineması. 1938 yılında Abdülhamit ten kalma bahçeli bir konağın yerine yapılmış ve kısa zamanda getirdiği Amerikan filmleri ile ün yapmış. Rita Hayworth'lu, Gary Cooper'li, Spencer Tracey'li yıllar. Tabii beş yaşında bir çocuğun bunlardan haberi yok. Bütün bildiği ilk defa bir sinema filmi göreceği. Sanki bir film şeridi gibi hala aklımda. Dedem cam pencerenin arkasındaki çalışana: "iki büyük, bir çocuk' diyor ve zincirli cep saatinin altındaki cepten para çıkarıyor. Gişedeki memur çocuğun kaç yaşında olduğunu soruyor. Dedem "altı' deyince, adam pasomu istiyor. Tabii ben ne altı yaşındayım ne de daha okula gidiyorum. Böyle lüks sinemalara altı yaşından küçük çocukları almıyorlar. Çaresiz üzülerek oradan ayrılıyoruz, sonra ne yapıyoruz, hiç hatırlamıyorum. Bir başka anım da bir sabah yataktan kalkınca dedemin bana yastığımın altına bakmamı istemesidir. Yastığı kaldırdığımda, burada bir cep saati vardır ve bu dedemin bana hediyesidir. Ben uzun müddet sabahları kalktığımda yastığımın altını kontrol etmişimdir. Gene bir gün dedemle gezerken, o zamanlar genellikle fotoğrafçıların çocukların resimlerini çekmek için kullandıkları, içine girilen model bir araba görürüz. Arabanın fiyatı elli liradır. Ben dedeme " lüzumsuz bir elli lirası' olup olmadığını sorarım. Tabii ki yoktur. Zannederim o zamanlar babamın yüzbaşı maaşı yüz ya da iki yüz liradır. "Küçükyalı ile ilgili ilk anılarım dört, beş yaşlarıma rastlar zamanlar dedem, Kocamustafapaşa'daki köşkten ayrılmış ve Küçükyalı'da tek katlı bir ev yaptırmıştır. Burada anneannem ve o zaman üniversiteden yeni mezun olan dayımla birlikte yaşamaktadır. Evin bütün etrafı kırmızı gelincik tarlaları ile kaplıdır. Dayım bana uçurtma yapmasını öğretmektedir. İnce çıtalar, altıgen şeklinde birbirine ince çivilerle tutturulur. Kırmızı, mavi, yeşil parlak kâğıtlar bu iskeletin üzerine undan yapılmış bir tutkalla yapıştırılır. Uçurtmanın en önemli ve gösterişli kısmı, saçak saçak incecik kâğıtlardan oluşmuş kuyruk kısmıdır. Kuyrukta takıldı mı, artık uçurtma hür bir kuş gibi gökyüzüne salınır...'

---