Türk gölge oyunu en azından dört yüz yıl nasıl böylesine canlı kalabildi? Özellikle Osmanlı imparatorluğunun geniş sınırları içinde çeşitli din ve etnik ayrışımlara karşın nasıl oldu da böylesine oralarda benimsendi, daha da ileri gidilerek sömürgeci devletlere karşı bir direniş silahı gibi kullanıldı? Neden Karagöz yüzyıllar boyunca Batının böylesini ilgisini çekti? Sonra da nasıl oldu da başta Namık Kemal olmak üzere Tanzimat aydınları bu yüzde yüz bizim olan dramatik türe sırtlarını çevirdi, ona öldüresiye savaş açtılar? Batılılaşma sürecinin günümüzdeki uzantısında da aydınlarımız neden geleneksel türleri küçümsediler, onların bir müzelik parça olarak saklanmasını bile istemediler? Ya da tanımak için en ufak bir çaba bile göstermediler? Sonra neden bir iki yazar da bundan oyunlarında yararlanmayı düşünebildi de, yaptıkları yüzeysel bir özenticilikten ileri gitmedi? Bu soruların cevapları gazete/ dergi sütunlarında çırpıştırmayla bir iki yazıyla verilmek istendiğinde, hele Karagözün bizim için ne demek olduğunun derinine inmeden, onunla bir ulusun yüzyıllar boyunca geliştirip bir kültür birikimine vardığı, içinde edebiyattan müziğe, folklordan danslara, dilden mizaha her türlü kültür öğelerini ve toplum davranışlarının bir kesiti olduğuna gözler kapalı kaldıkça, sorunun aydınlanması olanağı yoktur. Üstelik konu yalnızca Karagöz de değildir. Bir ulusun halkı yüzyıllar boyunca bir kültürü, beğeniyi, bir görüş açısını geliştirmiş, tanıtmış, kendine özgü deyişe varmış. Aslında aydının, yöneticinin bilmediği; bilmek istemediği budur. Onun başlıca amacı Batıya yaklaşmak, böylece evrensel ve çağdaş olduğunu sanmaktır. Kaygısı, sanatı yalnız içerik ve bu içeriği Batı biçimleri içine yerleştirmek olmuş, bununla da evrensel değerlere varabileceğini sanmış…

---