İki devletin kuruluş yıldönümünü arka arkaya kutladık: 1998'de Cumhuriyet'in 75. yıldönümü, 1999'da da Osmanlı Devleti'nin kuruluşunun 700. yıldönümü. Bu iki yıldönümü, çoğu yazar olan aydınları ikiye böldü. Daha doğrusu Cumhuriyet'le özdeşleşmiş aydınlar, aynı zamanda kendi geçmişi olan Osmanlı'ya da saygı duyuyorlardı; özellikle sanat tarihçileri birbirinden zengin yayınlarla Osmanlı uygarlığını yüceltiyorlardı. Karşı cephede ise özellikle gazete yazılarında, Osmanlı uygarlığını övenlere veryansın ediyorlardı. Neler yazmadılar ki: Kimi ırkçı bir yaklaşımla, bu devletin dönme devşirme ağırlıklı olduğunu ileri sürüyor, kimi de Cumhuriyet'i doğrudan eleştirmeye cesaret edemeyenlerin Osmanlı'ya sarıldığını yazıyordu. Bu ikincide doğruluk payı vardı, ama gerici ve şeriatçı kesim için. Bu kesim Osmanlı'ya yalnız fetihler ve İslam açısından yaklaşıyor, Osmanlı uygarlığının özgünlüğünü, zenginliğini göremiyorlardı. Onlar, Sultan II. Mehmed'i İstanbul'u aldığı, Ayasofya'yı camiye dönüştürdüğü için överler, yüceltirler, ama Sultan'ın aynı zamanda bir Rönesans insanı, bir şair, sanatçı olduğunu, devletin güçlenmesi için yaptığı düzeltimleri görmezler. Osmanlı'yı reddeden bu yazarlar Cumhuriyet'e, Kemalist devrimlere karşı olanlarla, Cumhuriyet'e ve Atatürk'e yürekten bağlı olanları aynı torbaya koyarlar. İkinci kesimin tek kusuru, tarihlerini reddetmeleridir. Neler yazmadılar ki: Biri, bunun üstü kapalı sapık bir tavır olduğunu söylemeye getirmek için bunu "Osmanlı seviciliği" diye nitelendirmiştir. Bir köşe yazarı, Osmanlı'nın 700. yıldönümünü kutlamayı "aptallık", "budalalık", "dangalaklık", "ham ervahlıktır" hakaretleriyle belirtmiştir. Aynı köşe yazarı bir ay sonra, Cumhuriyet'in son kırk yılının kara bir tablosunu çiziyor. Onun çizdiği tablo tek tek özetlenirse şunları buluyoruz. "Terör", "hak getire demokrasi", "kara para", "fuhuş", "lüks", "çeteleşen devlet", "mafyalaşan özel sektör", "kirlenmiş iş dünyası", "rantçılık", "faizcilik", "fırsatçılık", "pul olan para" ve daha nice böyle kapkara nitelendirmeler.

---