Biri şairdi diğeri de şair. Biri dosttu öteki de dost. Kader öğrenciliklerinde birleştirdi onları. İkisi de içliydi. İkisi de yetenekli. Birbirlerinden ışık aldılar. Ses verdiler birbirlerine. Şiirlerini ilkin birbirlerine okudular. İlk eleştirmenleri oldular birbirlerinin. Okul sırasında ve bahçede arkadaştılar. Sofrada dost. Hayatta sırdaş. Açık bir sırdaşlıktı onlarınki. Kristalize olmuş bir sanatçı sırdaşlığı. Mektuplara döktüler içlerini. Hayatlarını. İkisinin de hayatı şairce ve şiir gibi geçti. Ölümleri bile kendilerine hastı. Ruhları orada, mektuplarında göründü. Türkçenin sesini konuştular. Örneğine bir daha rastlanmayan içli mücevherler gibi konuştular saf ve gölgesiz. Biri birisine tutkundu ötekisi diğerine daha tutkun. Cahit ve Ziya ismi belki böylesine nadir sevgiyle telaffuz ediliyordu Türkçe’de: Ziya Osman Saba ve Cahit Sıtkı Tarancı. Birlikte örülmüş zaman ve hayat ipeği. Sonradan da bir örneği dokunamadı bu ipeğin.
Bir fotoğraf çektirmişlerdi sanki. Örnek bir fotoğraf...Ölümsüz. Birini süseniz ötekisi de sessizce çekilip gidiyordu resimden. Mesut insanlar gibi görünmediler pek. Mutsuzlukları, hüzünleri, acıları esaslıydı. Ölümün dili onlarda konuştu yitikliklerle. Ama kaldı onlar. Yazıda kaldılar. Şiirde kaldılar. Mektuplarda kaldılar. Anılarda kaldılar. Yaşadılar dilde. Geleceği selamladılar...

---