Haziran ayı ile beraber artık sıcak yaz günleri de gelmişti. Renk renk ve çeşit çeşit sebzeler, meyveler pazarları, manavları ve seyyar satıcıların tezgâhlarını süslemek· için yavaş yavaş sıraya girmeğe başlamışlardı. Bahçeler ve dallar da, çiçeklerin dökülmesinden sonra daha çok yapraklanmış, yeni renkler kazanmıştı. İstanbul şimdi daha güzeldi. Tabii Lorel ve Hardi için de... Eşleri yanlarında, Holywood'da İstanbul'da olsa ne iyi olurdu. 'Buralardan hiç gitmezlerdi. Çünkü artık "gitmek" onlar için zor geliyordu. İstanbul'u 'her geçen gün daha çok seviyorlardı. İki arkadaş Ayşe Nine'nin dışarıdan neredeyse terkedilmiş gibi görünen iki katlı ahşap ve bahçeli evinde geçirdikleri ilk günler sonunda iş aramayı, açlığı, korkuyu unutmuş ve kendilerine gelmişlerdi. Ayşe Nine günde üç defa karınlarını doyurduğu gibi "acıktıkları zaman teklifsizce mutfağa da kendi evleri gibi girmezlerse darılacağını" bile söylemişti. Çamaşırlarını yıkıyor, ütülerini yapıyor, "Havalar sıcak, 'biraz serinleyin" diyerek sık sık onların banyo yapmalarını bile temin ediyordu. Evin her yeri gıcırdıyor, gacırdıyor, sallanıyor, dökülüyordu oma iki arkadaşa şimdi burası saray gibi görünüyordu. Lorel ile Hardi de Ayşe Nine ve eşi Osman Çavuş'un her işine, su taşımalarına, bahçenin sulanmasına ve bakımına, sofranın hazırlanıp-toplanmasına, temizliğe falan ellerinden geldiği kadar yardım ediyorlardı. Bunları yaparken bazı 'küçük karışıklıklar, kazalar olmadı, Lorel sık sık buluşlar yapmadı, Hardi defalarca yüzünü buruşturmadı değil... Ama o iyi kalpli, sabırlı, çalışkan ve güleryüzlü Ayşe Nine ile Osman Çavuş iki arkadaşın birbirlerine ve kendilerine karşı yaptığı her şeyi hoş karşıladılar. Hatta misafirlerini daha çok sevip, onların hareketleri ve konuşmaları ile neşelendiler. Bu iki yaşlı insandan daha iyisini iki arkadaş şimdiye kadar tanıyamamışlardı. Osman Çavuş'un "gazilik" maaşı ve çocuklarının gönderdikleri para yardımları ile geçinip gidiyorlardı. Osman Çavuş ayrıca tanınması şart olan bir kimse idi.

---