Söz, ölüme gidene bir hayat temennisi. Ona inanıyorum. Sona erdiğim zaman önümde yeni bir hayat açılacak sanki. Yazılanlar, yaşananlardan hep bir adım önce geldiğine göre, bu kitap hiç bitmeyecek.
Hikâye, bir gün sürecek o uzun yolculuğa çıkmaya karar verdiğimde başladı. Her şeyi bilmezden gelmeye çalışarak, yalnızca uzayıp giden başdönmesine odaklanacağım, diye düşündüğümde. Sadece bir gün, daha da kısa hatta. Gündoğumundan günbatımına uzanan ışık yolculuğu... Tepe’ye doğru yürümeye başlarsın, beden inceldikçe, hafıza parmakuçlarından ağır ağır akar. Billurlaşmış sözün içinden geçtiğinde netleşir yüzün. Gün dönmeden düş bitmez.
Önce hatırlamalısın, dedim kendime. Tohumun toprağa işlendiği anda sana nasıl bir yüz çizilmişti? Ağacından dökülen nar, tanelerinin suyundan payına kaç hece düşürmüştü? Uzun uzun hatırlayacaksın. İçindeki sese zamanla ulaşır insan, ardından kurgular yapmaya başlar, cesareti arttıkça asıl söylemek istedikleri, zihinde beliren şifrelere dönüşür. Sonra hiç bitmesin ister.
Her şeyi daraltarak genişletmeye gönül vermiş biri için en basit, en geniş zaman aralığı. Bir günü bin yıla eş tutanları düşündüm; içimdeki katları, kabukları, biçim bulmamış solukları hayal ettim, doğuma uzanan o karşılaşma ânına odaklandım. Bir günü sonsuza eşitleyen, bakışın yarattığı sarhoşlukla zaman algımızı değiştiren, dokunuşla çoğaltan o kendinden geçiş sözünü bulduğumda hikâyem yeniden başlayacak. Onunla çoğalacağım.

---