KADIKÖY'Ü ilk görüşüm, rahmetli babamın beni ilk defa bindirdiği, adını şimdi anımsayamadığım bir şehir hatları vapurunun güvertesindendir. Sekiz, dokuz yaşlarında ancak vardım. Sıcak bir yaz günüydü. Vapur Haydarpaşa'ya yanaştığı sırada, babam, karşımızda duran kenti gözleriyle işaret ederek, o her zamanki -tumturak nedir bilmeyen- yalın sözleriyle "işte, vapurun bizi götüreceği yer orası," dedi. O vakit, başımı kaldırıp, hafif bir sis perdesinin altındaki Kadıköy'e baktım. Hemen hemen aynı boydaki apartmanları ve hepsi de bir tarafa kümelenmiş kiremit rengi çatılarıyla, nedense bana, -kış günleri o duvarları sarıya boyalı oturma odamızda, kardeşimle ikirniz tuğla sobanın yanı başına, yere çökmüş, sobanın küçük penceresine vuran ateşi seyrederken- babamın kim bilir hangi uzak anı ya da hayalin baş edilmez tasallutuyla anlattığı o dünyaları çok huzurlu masallarında dinlediğim kasabalardan birini hatırlatıyordu. Belki bir masalın kasabası değil ama, Kadıköy'ün de bir masalı olduğunu, seneler sonra öğrendim. Burası bir "körler ülkesiydi". Kadıköy'le "görme" üzerinden kurduğum bu ilk iletişimle, semtin "körlük" vasfı arasında, zihnimde tuhaf, zamanla daha da karmaşıklaşan bir ilişki oluştu. Burayı her geçen yıl, biraz daha fazla görmek, tanımak, onunla buluşmak ve nihayet onun bir parçası olmak istememle sonuçlanan, garip bir "görme-görünme" arzusu, hasılı izahı zor bir bağdı bu... Kadıköy tarihine ilişkin olarak, buraya ilk yerleşimin M.Ö. 685 tarihinde Megaralılar tarafından olduğu bilinmektedir. Öte yandan, muhtemelen Troya öncesine ve M.Ö. 4000 ile M.Ö. 3000 yılları arasına karşılık gelen bu bulguların da, kesinleştirilmeye ihtiyacı vardır...

---