1985'te Berlin'e ilk gelişimde Duvar kenti ikiye bölüyordu. O zaman kitaplarımın Almanca çevirilerini yayımlayan Yıldırım Dağyeli'yi Frankfurt Kitap Fuarı'nda sıkıştırmış, nasılsa dört yüz mark kadar bir para kopartabilmiştim. O parayla Pan Amarican'dan ucuz bir bilet alıp Tegel Havaalanı'na indiğimde dikkatimi ilk çeken Berlin'e Lufthansa'nın uçmayışı olmuştu. Kent İkinci Dünya Savaşı'ndan galip çıkan devletlerin yönetimindeydi hala. Sonradan Bir Avuç Dünya'da yer alacak şu satırları yazdığımı anımsıyorum: Berlin deyince Liza Minnelli'nin "Kabare" aynalarına yansıyan güleç yüzü, Reichstag yangını, gamalı haçlar ya da ne bileyim Grosz'un resimlerindeki siyah çoraplı şişman orospular gelmiyor artık aklıma. Berlin deyince Savignyplatz'daki ağaçların dökülen yapraklarını, kanallar boyunca yaptığım uzun yürüyüşleri, Charlottenburg Sarayı'nın barok mimarisini, gece Tiergarten'in içinden geçerek Akademi der Künste'deki odama dönerken duyduğum yırtıcı hayvanların çığlıklarını da anımsamıyorum. Kurfürstendamm'ın ışıkları gözümü almıyor artık. Berlin, birçokları için olduğu gibi, benim için de bölünmüş bir kent. Bu satırların yazılmasından çok değil üç yıl sonra hiç kimsenin, en kulağı delik politikacıların bile beklemediği bir anda Duvar yıkıldı. İki Almanya'nın birleşmesinden sonra yeniden, siyasi ve kültürel anlamda bir başkent oldu Berlin. O zamandan bu yana Berlin'deki değişmeyi sürekli izlediğimi söyleyebilirim. Gelip gittikçe gördüğüm yeni yapıları, dev bir şantiyeye dönüşen kentin mimari dokusundaki yenileşmeyi, cam gökdelenlerle yeşili yok etmeden boş alanlara yerleşen betonu...

---