Son yıllarda Türkiye’de ve dünyada tarım ve toprak sorunu üzerine yapılan tartışmaların oldukça çeşitlendiğini ve bu tartışmalara yeni başlıkların eklendiğini görüyoruz. Uluslararası şirketlerin tarıma ve tohumculuğa yönelik artan ilgileri, GDO’lu tohumlar ve gıda güvenliği, organik tarım, kırsal alanlarda toprak, orman ve sular üzerinde artan tahribat, ekolojik kirlenme, tarımın çöküşü, mevsimlik işçiliğin yaygınlaşması gibi çeşitli başlıklar tarım alanında yaşanan dönüşümün oldukça çeşitlilik kazandığım gösteriyor. Belki de bu tartışma başlıkları içinde en çarpıcı olanı; İ.Ö. 8500-7000 dolaylarında yaşanan neolitik devrimden bu yana çeşitli siyasal iktidarlar ve farklı üretim ilişkileri altında varlığını sürdürme başarısı gösteren köylülüğün, modem dönemdeki adıyla çiftçiliğin içinden geçtiği yeniden üretim krizidir. Hobsbawm bu yüzyılın ikinci yarısında, geçmiş dünyayla ilişkimizi sonsuza kadar koparan ve büyük dramatik sonuçları olan en önemli olayın köylülüğün ölümü olduğundan söz etmekte, ardından Avrupa ve Ortadoğu çevresinde Türkiye’nin bir köylü kalesi olarak varlığını sürdürmeye devam ettiği teshirini yapmaktadır (Hobsbawm, 1994: 291). Benzer şekilde tarımda küçük köylü emeğinin ve mülkiyetinin hâkim olduğu tezleri Türkiye’deki araştırmacılar arasında yaygın olarak kabul görmüştür.

---