Toplumların çeşitli dönemlerde geçirdiği siyasi ve kültürel değişimle üzerine çalışan araştırmacılar için, bireylerin canlı tanıklıklarını barındıran hikâyeler, çok özel kaynaklar teşkil ediyor. Toplumsal tarihe ve sanat tarihine olan tutkum, beni zamanla araştırmacı yaptı. Gazetecilik mesleği de bunu gerektiriyordu. Kitaplardan ve belgelerden ulaşamadıklarıma, belleklerden ulaşmayı denedim. Zamanla tutkuya dönü şen, gizemli bir yolculuktu benimkisi. Sohbet ederek, soru sorarak, yüzeye çıkan anıları paylaşıp yorumlayarak, adım adım ilerlediğim bir yolculuk... Her keşif önümde yeni ufuklar açıyor, araladığım kapılardan sızan ışı~ huzmeleri farklı bir renge boyuyordu dünyamı. Yaşanmışlıkları belgeleyen görsel malzemelerle daha da renklendi yolculuğum. Geçmişin canlandığı resimler, sevgilinin parmak izini taşıyan tozlu mektuplar ve eski fotoğraflar-da unutulan portreler; kimi bugüne ait, kimi yüzyıllar öncesinden kalmış yaşam sahneleri... Ünlü-ünsüz, genç-yaşlı; hiçbir ayrım gözetmedim portrelerin izini sürerken. Her birinin önüme serdiği birikim, aynı ölçüde heyecan vericiydi benim için. Tanınmamış, genç bir dimağ da, yaşlı ya da ünlü olanı kıskandıracak genişlikte, anılarla donanmış bir birikime sahip olabiliyor, bir sanat eseri, koleksiyon ya da kitapla, toplumsal tarihten bir sayfa serebiliyordu önüme. Söyleştiğim insanlar benimle hayat hikâyelerini paylaşıp, yıllarca belleklerinde taşıdıkları, üstü kapalı kalmış gerçekleri dillendirirken, sırtlarında taşıdıkları bir yükten kurtulmuşçasına, adeta hafifliyorlardı. Bense geçmişin soluğunu hissetmenin, yüreklerde saklı kalanları okurlarıma taşımanın mutluluğunu tadıyordum. 2001 'den bu yana Agos gazetesi için yaptığım söyleşiler, zaman içinde, hatırı sayılır bir birikim oluşturdu. Bu birikimi okura toplu halde sunarak, bireylerin belleklerinde iz bırakan hatıraların toplumsal belleğe taşınmasına katkıda bulunmak istedim. Ancak tüm bu söyleşileri tek bir kitaba sığdırmak olanaksızdı; bir eleme yapmak şart olacaktı...

---