Romana gerçek görüntüsü verilmesi kimseye aykırı gelmez. Buna karşılık, gerçeğin roman kılığına sokulması yazarı da, okuru da rahatsız eder. Hiç kuşkusuz, "Yaşamım roman olur" diyerek serüvenlerini yazacak romancı arayanlara da, hem serüvenlerinin romansılığına, hem yazma yeteneklerinin üstünlüğüne inanarak yaşamlarını romana dökmeye kalkanlara da oldukça sık rastlanır. Ama bu coşkulu insanların doğru yolda olduklarını söylemek zordur. Sonra kendilerine, "Yaşadığınızı bu denli ilginç buluyorsanız, ne diye bir düş ürünü, bir kurmaca görüntüsü altında sunmak istiyorsunuz onu? Ne diye gerçekliğinden koparmaya kalkıyorsunuz?" deyin, tutarlı bir yanıt alamazsınız, çünkü neresinden bakılırsa bakılsın, yanıtı temelinden sakattır. Bu gerçeği vurguladıktan sonra, kendi seçimimize gelelim ve hiç eveleyip gevelemeden zayıf yanımızı söyleyelim: elinizdeki "roman" daha da kararsız bir girişimin ürünü! Bir kez, kendi serüveninin ilginçliğine inanmış bir hevesli coşkusuyla yazı1mış olmak şöyle dursun, bu satırların yazarlarının yakından tanımadıkları bir kişinin gerçek yaşamını konu alıyor. İkincisi, beş kişilik bir yazar ve araştırmacı topluluğunun öncelikle belgelere ve soruşturmalara dayalı, uzun, yorucu, ama her zaman özenli ve soğukkanlı çabaları sonunda biçimlendi. Üçüncüsü ve en önemlisi, bir "araştırma" biçiminde düzenlenmişken, birtakım yüzeysel değişikliklerle "roman"a dönüştürüldü, daha doğrusu dönüştürülmek istendi. Ancak, hemen belirtelim ki, biz, beş araştırmacı arkadaş, elden geldiğince nesnel ve eksiksiz bir yaşamöyküsü hazırlamak üzere bir araya gelmiştik, roman türünün çekimine kapılmamız söz konusu bile olamazdı; biz en az iki buçuk yıllık bir ortak çabanın alçakgönüllü ürününü değiştirerek yayımlamakla hiç yayımlamamak arasında bir seçim yapmak zorunda kaldığımız için saptık bu yola. Oldu olacak, açıkça anlatalım her şeyi.

---