Büyük şehre yeni gelmiş, mekâna egemen olmaya kararlı yabancı, kılavuz kitapların, şehir planlarının yardımıyla genel bir bakış edinmeye çabalar. Belli nişan taşlarıyla işaretlenmiş bu genel görünüm, şehrin çetrefil topografyasında kolaylıkla yolunu bulabilmesini sağlayacaktır. Harita okumada uzman olanların pek zorlanmadan edindiği bu genel bakış, tıpkı mükemmel bir turistin ilkyardım çantası kadar basit ve aldatıcı bir gerçekliği kavrama yanılgısını doğurur. Bu ilk inceleme safhası, bilinmeyenin sınırlarını, yüzeysel biçimde de olsa, ele geçirme ihtiyacımızın, içgüdümüzün sonucudur. Bence gerçek keşfi başlatan, ikinci safhadır: genel bakışın dağınık sahnelere, kopuk mekânlara bölünmesi safhası. Olayları yavaş yavaş tanıdıkça, önceki kanılarımız sarsılıp çöker: kılavuz kitaplarda tarif edilen, planlarda gösterilen, şehrin sahibi havasındaki gezginlerce adım adım özetlenen şehirden, görünürde bağlantısız, ama insanı büyüleyen, teslim alan bir görüntüleme gücüne sahip ayrı ayrı mekânlar çıkar. Yerellik ve ayrıntıyla uğraşmak, gözlemcinin ancak dışarıdan, yüzeysel bakarken tadabileceği bir lükstür; içine girdiği dünyayla tanışıklığı arttıkça, bu dünyanın açıklayıcı, makul bir imajını oluşturması güçleşecektir. Nedim Gürsel'in gençlik yıllarının nostaljik anısında semt semt, sokak sokak izini sürdüğü İstanbul, ilk Kadın'ın gerçek kahramanı olarak çıkar karşımıza. Anlatıcının incelediği delikanlı, şehrin kurallarının çeşitliliğine ve çoksesliliğine, tarihinin ve oradan başlayıp bilinçsizce kayıp anneyi arayışına kadar kendini açığa çıkarır. Galata, Karaköy, Eminönü, Kapalıçarşı, Çiçek Pasaj ı şaşırtıcı derecede karmaşık ve zengin bir metin-şehir oluştururlar…

---